Zilverplezier

Van het verzoek van een tijdschrift om 'een knaller’ van een nieuwe strip voor ze te maken schrok ik me zo een hoedje, dat ik onmiddellijk op de fiets sprong om te gaan vogelen bij de Kraaijenbergse Plassen.

De rietzanger die daar zou zitten liet zich gelijk al horen, maar wilde zich niet aan mij tonen. Kan ik mee leven. Een blauwborst was wel zo vriendelijk. Dat de accu van mijn camera net leeg ging toen ik hem voor de lens had was ook geen ramp. Dat er zich geen reserve-accu in mijn fototas bleek te bevinden vond ik minder aangenaam. Stel je voor dat ik nog iets zeldzaams tegenkom! Moet ik weer gaan zitten hannesen met m'n iPhone en m’n verrekijker voor een onscherp bewijsplaatje. Gelukkig bleek de accu los in m’n rugzak te liggen. Zeer gelukkig, want een paar uur later kwam ik de in deze omgeving zeldzame zilverplevier tegen. Nieuwe Gelderse vogel! O nee, nieuwe Brabantse vogel. Daar vergis ik me steeds weer in.

Qua terugkerende vogels heette ik vandaag overigens de oeverzwaluw hartelijk welkom. De koekoek laat nog steeds op zich wachten.

Direct zie ik dat ik hem nooit eerder heb waargenomen. Ik denk gelijk aan een zilverplevier, maar door mijn blunderdeterminaties van de laatste tijd verwerp ik die gedachte. Het zal wel een witgatje in winterkledij zijn of een ander ordinair steltlopertje dat ik in deze hoedanigheid niet meteen herken. Toch maar snel foto’s schieten voordat-ie er vandoor gaat. 

Wat loopt daar nu achter hem? Heb ik dat viertal ooit eerder gezien? Nou ja, zullen wel gewoon tureluurtjes in weet-ik-wat-voor-kledij zijn. Foto’s schieten! In plaats van ter plekke uit te vissen wat ik nu eigenlijk precies gefotografeerd heb, besluit ik dat uit te stellen tot thuis achter m’n computer. In alle rust. Want zie ik daar niet weer zo’n leuke knalgele gele kwikstaart zitten? En een boerenzwaluw in vlucht moet ik eigenlijk ook eens proberen te fotograferen. En ik wil nog even naar de vogelkijkhut voordat het begint te schemeren.

Thuisgekomen zie ik dat er een alert is afgegeven voor een zilverplevier bij de Kraaijenbergse Plassen. Dus toch! Toch wel fijn dat ik geen internet op m’n iPhone heb. Anders had ik hem niet zelf ontdekt. Een twitch maakt een waarneming een stuk minder leuk. De vier andere steltlopers blijken kemphanen te zijn. Ach, natuurlijk.

Óf de zilverplevier is een stuk groter dan ik dacht, óf de kemphaan een stuk kleiner. Om die vraagstelling is dit mijn favoriete foto van vandaag. Ondanks de slechte kwaliteit.

Om nou driehonderdzevenentachtig zilverplevierfoto’s op waarneming.nl te plaatsen leek me wat overdreven. Maar ik kan hem wel mooi geniepig als bijvangst tonen bij een foto van een bergeend.

Of van een hybride parkgans x grote Canadese gans en een grote Canadese gans.

En die kemphanen kan ik nog wel bij een zwarte kraai proppen. Ik ben zó slim...!

De gele kwikstaart leverde geen goede foto’s op. Z’n witte familielid ging wel even goed voor mijn lens zitten. Wat een sympathiek gezichtje heeft-ie toch.

En kijk eens hoe grappig. Hij heeft een mugje in het vizier!

Voorbijvliegende ooievaars! Snel weer wat vliegende-vogels-fotograferen oefenen. De omstandigheden zijn niet ideaal, maar het gaat me steeds beter af.

Het begint langzaamaan wat te schemeren. Ik berg m’n fototoestel op in mijn tas en werp m'n been over de fiets om richting huis te trekken. Dan vóel ik dat er iets naar me zit te kijken. Nou ja, volgens mij kun je dat helemaal niet voelen. Maar onbewust heb ik blijkbaar een of ander signaaltje opgevangen. Tien meter verderop zie ik onder een boom een bruine vogel in het gras zitten. Vast een vrouwtjesmerel. Ze houdt zich echter wel érg stil. Verrekijker d’rbij: bokje! Nieuwe Gel… Brabantse vogel! Ik vis snel m’n fototoestel weer uit m’n fietstas en weet zowaar een redelijk scherpe foto te maken voordat het beestje besluit dat het wel mooi geweest is en hij zich uit de vleugels maakt. 

Waarom ik zonder te checken aan een bokje dacht en de vogel in die hoedanigheid op waarneming plaatste: Joost mag het weten. Ik gooi het maar op vermoeidheid. De zoveelste keer dat ik me aan dezelfde steen stoot; dus een ezel ben ik allang niet meer. Hoe dan ook een geslaagde vogeldag, die eindigde met een watersnip. (Overigens wel razendknap dat ik zo’n camouflagevogeltje wist te ontdekken. Zeg nou zelf.)