Das!

Wielewaal gehoord, geelgors gezien, das gezien (!) ree gezien, (?)-uil gezien, nachtzwaluw gehoord. Zomaar een dinsdagavond...!

— Mars Gremmen (@MarsGremmen) 17 mei 2016

Nadeel van Tongelaar is dat het een andere tijdsdimensie heeft. De tijd verstrijkt er razendsnel. Een uur in Nijmegen is gelijk aan een krap half uurtje op dit o zo fijne landgoed.

Alleen de zang van een wielewaal kan me nu nog opmonteren. Dat dacht ik tijdens het doorbladeren van een veertigtal tekeningen die ik jaren geleden voor een televisiegids heb gemaakt. Om de zoveel tijd wil ik een boek maken met mijn beste tekenwerk en duik ik in mijn archief. Terwijl ik weet dat neerslachtigheid op de loer ligt bij de confrontatie met oude tekeningen. Áfschuwelijk lelijke oude tekeningen in dit geval. Op naar Tongelaar!

Uit een waterval van vogelzang weet ik zowaar het geluid van een spotvogel te destilleren. Dat vraagt om een geluidsopname! Volgens mij heb ik dat beestje tot nu toe alleen nog maar gehoord en nooit gezien. Komt vast wel goed.

Op het pad naar de visvijver word ik verrast door een vlakbij zingende wielewaal. Laten zien doet hij zich deze keer niet, maar mijn humeur schiet omhoog. Snel opnemen en thuis gebruiken als uitgelezen alternatief voor een strip prozac!

De schemering begint langzaam in te vallen. Na tevergeefs gezocht te hebben naar de een paar weken eerder door een vogelexcursieleider aangewezen dassenburcht, besluit ik naar huis te fietsen. Via Heumensoord, want ik wil eigenlijk ook nog even checken of de nachtzwaluw alweer in Nederland is gearriveerd. Op de fiets improviseer ik een scenario waarin een nogal domme jongen tijdens een dassenexcursie om de vijf minuten op luide toon uitroept 'Maar waar zijn die dassen nou?!'. Tot grote ergernis van de andere groepsleden, die al op minstens zevenentachtig methoden hebben zitten broeden over hoe ze deze domoor definitief het zwijgen kunnen opleggen. Precies tijdens deze op hol geslagen fantasie zie ik in de verte iets het zandpad oversteken. Razendsnel richt ik mijn kijker op het silhouet. Ik voel mijn mondhoeken omhoog krullen. Een das! Letterlijk nog geen minuut later verschijnt er op hetzelfde pad een reetje in beeld. Het kan niet op vanavond! 

Ik zet mijn fiets aan de kant van het zandweggetje. Die das vind ik natuurlijk niet meer terug in het dichte struikgewas, maar misschien kan ik nog een foto maken van de ree. Als ik met mijn iPhone schietklaar in de hand een weiland passeer wordt mijn blik naar de rand getrokken. Een grijs/wit/zwart beestje is driftig in het zand aan het neuzen. Verhip, daar is-ie weer! Ik kan hem zeker tien minuten goed beverrekijken.

 In de verte ziet een fietser mij geknield achter een struik naar 'iets' kijken. Hij stapt van zijn rijwiel, sluipt dichterbij, blijkt ook een verrekijker te dragen en kan met behulp van mijn handgebaren ook enige tijd van het beestje genieten. 



Als mijn been pijn begint te doen van het knielen sta ik op en loop ik rustig naar mijn achtergelaten fiets. Op de terugweg stop ik nog even bij de dasplek, maar het beestje is vermoedelijk verjaagd door het korte gesprek dat ik met de enthousiaste fietser had. Nog even een wildplas en dan snel verder naar Heumensoord. In het struweel breekt een tak met een luide knak als ik er op ga staan. Over mijn schouder zie ik de das verschrikt uit het hoge gras opspringen en een sprint door het bloemenweiland trekken waar Max Verstappen nog een puntje aan kan zuigen. (Sorry, das.)

Bij de Kraaijenbergse plassen zie ik een opvallend silhouet een eindje voor me uit vliegen. Een uil! Ik heb geluk, hij landt op een paaltje langs de weg! Ik heb pech, hij wordt gelijk alweer opgejaagd door een passerende auto! Nou ja, in de duisternis was ik er toch nooit achtergekomen of het nou een rans-, veld-, bos- of kerkuil was. (Voor een steenuil was hij te groot.) (En voor een Oehoe te klein.)

Op het pikdonkere fietspad, dat langs de spoorrails in Heumensoord loopt, stop ik even om naar een vogelgeluid te luisteren. Geen idee wat voor vogeltje het is maar met mijn handen achter m'n oren hoor ik opeens een welbekend ratelend geluid. De nachtzwaluw! Ik fiets nog even door naar de andere kant van het spoor, weet een ultrakorte geluidsopname te maken, maar krijg het beestje, mede door de zware bewolking, niet te zien. Geen probleem, dat gaat me de komende tijd nog wel lukken. Intussen heb ik mooi een topvogelavond gehad! Iets voor twaalven kom ik weer thuis aan en bedenk ik dat ik nog geen avondeten heb gehad.