Zo'n 130 tot 150 kramsvogels in een weiland. Samen met zo'n 300 spreeuwen. Maar dat aantal is voor die laatste soort alweer een stuk gewoner.
Ik kreeg ze lang niet allemaal op de overzichtsfoto.
Een collegavogelaar vertelde mij dat hij jaren geleden naar Limburg was afgereisd om een middelste bonte specht te kunnen zien. Vandaag de dag is het een kwestie van twintig minuten fietsen. Het gaat hier goed met de vogel.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik pas bij bosbezoek twee de mibo op mijn 2020-jaarlijst kon bijschrijven. Twee vogels zelfs.
Het ietwat krakende geluid in de boomtoppen kon ik niet direct thuisbrengen. Even later zag ik ze met z’n drieën bakkeleiend door het bos vliegen en viel het kwartje. Grote lijsters. Had ik gelijk kunnen weten. Want ik had ze daar al eerder gezien.
Na de middelste bonte spechten fietste ik langs een akkerland waar ik eerder veertien watersnippen had geteld.
Nu zaten er vierenveertig! Verspreid over de akker.
En mooi in het zonnetje, dus ik heb opnieuw wat plaatjes geschoten. Waarvan deze mijn favoriet is. Op de een of andere manier fascineert deze foto me. Alsof er zich iets tussen deze twee snippen afspeelt waar ik geen weet van heb. Veel verder dan "Heb jij al iets gevangen?" zal het echter wel niet gegaan zijn.
Extra leuk als er tijdens het watersnipwatchen een grote gele kwikstaart in de sloot voor je landt.
Door naar het hoogwater. Uiterwaarden in de Gelderse poort waren veelal onbetreedbaar zonder zwemvliezen aan je voeten. Maar goed kijken vanaf de dijk kan ook bijzondere natuurwaarnemingen opleveren. Zoals dit reetje op een krib. Totaal onzichtbaar zonder verrekijker. Lees: is het niet óntzettend knap dat ik hem daar heb ontdekt?
Heel bijzonder was de vondst van deze vogel. Die je normaal gesproken alleen maar ziet als-ie in het bos vlak voor je neus in paniek opvliegt. De gehoopte voor het water op hun burcht gevluchte bevers kwam ik niet tegen. Maar deze houtsnipwaarneming was me veel meer waard. Ook al bewoog hij nog geen milimeter. (‘Of is het toch een stuk hout...?’) Ik kon hem alleen maar op grote afstand vanaf de dijk, vanuit deze hoek, door de takken heen vogelgraferen.
Een uurtje of wat eerder had ik zijn borst tussen de ganzen nog anderhalve seconde voor die van een roodhalsgans aangezien. (Toch weer wat gratis opwinding door mijn lijf.) Nu was het natuurlijk gelijk overduidelijk een mannetje fazant.
Zondag 9 februari: storm! Hét moment om een plaatje van een stormmeeuw te schieten. Slechts één exemplaar tussen de kokmeeuwen. Hij staat vlak voor het stormgolfje natuurlijk.
Twee dagen later. Het is voor mij de sport om steeds een dier op mijn foto’s te krijgen. Bij deze kanovarende mannen in de Lentse waard heb ik helaas gefaald. Ik hoopte nog even op wat langsvliegende zalm. En een gryzzlybeer.
Het heeft toch nog een tijdje geduurd voordat ik hem dit jaar met zekerheid in beeld kreeg. Roodborsttapuit. Kon zich nauwelijks vliegende houden in de wind.
Pas bij thuiskomst zag ik dat ik foto's van twee vogels had genomen. Mannetje en vrouwtje. Ze verstopten zich steeds in het struweel. Pas gearriveerd of overwinteraars? Stuur uw oplossingen naar...
Het water staat nog steeds hoog. Kokmeeuwen zal dat ‘n zorg zijn. Sterker nog, die weten wel raad met langsdrijvende drenkelingetjes.
Nog meer dierloze foto’s. De Oranje Nassau III in de storm levert desondanks een behoorlijk spectaculair plaatje op.
Ook de Damina-K had het niet makkelijk.
Nog meer geplons. Beeldrijm! Deze keer wat badderende spreeuwen in een weiland. Vergezeld door zo'n achtenveertig kramsvogels.
Of een ijsvogel zich iets van het hoogwater aantrekt? Je zou denken van niet. Er drijft wel flink meer troep in het water. Wat het duiken zou kunnen bemoeilijken.
In 2016 kon ik mezelf voor m'n verjaardag op een Syberische braamsluiper én een roodhalsgans trakteren. De jaren daarop probeerde ik die stunt tevergeefs te herhalen/evenaren. Ook dit jaar kwam ik niet verder dan zeven puttertjes.
En een dode haas. Waar even eerder nog een buizerd op zat. Volgend jaar hopelijk weer meer geluk.
Mooi vanaf de Oosterhoutse Waaldijk te zien: de slechtvalkbroedkast. Mét, toen ik er langsfietste, een paartje slechtvalk. Het verschil in grootte is duidelijk te zien. De kleinste is het mannetje.
Mijn eerste 2020-patrijzen. Vier stuks. Tenminste, zoveel heb ik er gezien.
In het struweel zouden er best wel meer hebben kunnen zitten. Lekker onzichtbaar. Wegduikend voor enge mannen op de dijk.
Ik hoopte tegen beter weten in dat de twee eiders nog in de Slijk-Ewijk-plas zouden zitten. Onderweg kwam ik wél Opa van de Boerderij tegen. Het stripfiguurboertje dat geschreven en getekend wordt door collega Herman Roozen. Die verdient een mooi plaatsje in mijn blog.
Doe ik er ook nog een oud verjaardagskarikatuurtje van Herman bij. Samen met Billy Bankbiljet. Een gezamenlijke creatie van een hele poos geleden.
Morgen maar eens kijken of de laat op de dag ontdekte ijsduiker nog in de Bemmelse polder vertoeft.
En óf hij er nog vertoefde! Samen met o.a. ontdekker J. en haar man E. heb ik van deze forse duiker kunnen genieten. Heel even zwom hij redelijk dichtbij. Daarna zag ik hem alleen nog maar van grote afstand. Ter plekke leek het steeds of hij vlakbij de oever aan de overkant zwom. Gezichtsbedrog. In werkelijkheid zwom hij veelal midden in de plas.
Dus dan probeer ik er maar weer wat herkenbaar decor bij te schieten.
Of een koe.
Of een knobbelzwaan.
De sport is om hem met gespreide vleugels of met een prooi in zijn snavel te vogelgraferen. Da's heel lastig als hij honderdmiljoenmiljard meter verderop zit.
Het is nog maar 15 februari en de eerste Arnhemse grutto's zijn alweer gearriveerd. Voorbodes van de lente. Dus van harte welkom. (Al op 8 februari voor het eerst gesignaleerd vlakbij Waterrijk-Oost. Toen nog Nijmeegse grutto's.)
En een mooi duo om dit blogbericht mee af te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten