dinsdag 31 mei 2016

Klein drama

Met tranen in zijn ogen had de excursieleider vlak voor de excursie gezien hoe de nesten van kluut, kleine plevier en visdief verloren waren gegaan door de enorme regenval van een dag eerder. Terwijl de eieren op het punt stonden om uit te komen. Zelfs tijdens de excursie ging een laatste, ternauwernood overgebleven kluutnest kopje onder door het water dat maar blééf stijgen. 

Jammer, want verder was het een prachtige, zonnige en windstille avond. Die voor mij begon én eindigde met een voorbijvliegend ijsvogeltje. Met tussendoor smaakvol belichte lepelaars, kluten, gele kwikstaarten, kleine pleviers, tureluurs, bergeenden en een opvliegende patrijs. En op de terugweg een juveniel groene specht. (Dacht ik toch echt.)

Vogels tekenen is moeilijk! [3]

zaterdag 28 mei 2016

Maskerkievit

Normaal gesproken zou het zwart van de vogelaars zien in de Bisonbaai. En zelf zie ik het verschil niet. Maar vogelaars zijn puristen, dus in tegenstelling tot een wilde maskerkievit wordt een ontsnapte maskerkievit bijna geen blik waardig gegund. Terwijl ik een half uurtje heb staan genieten van dit alleraardigst, ietwat bizar uitziend beestje. Alleen al om hem niet het gevoel te geven dat hij gediscrimineerd wordt. Vogels hebben ook gevoel!

















Vijf ooievaars die vanuit een weiland hoog in de lucht opvlogen. Daar begon mijn vogelmiddagje mee. Volgens een moeilijk verstaanbare voorbijganger (zeer slechthorend, gok ik) een ouderpaar met drie jongen. Zou zo maar kunnen.

Even dacht ik dat het een spreeuwtje was, het gespikkelde vogeltje dat vlak onder een blauwborst in een boom zat. Toen ik hem echter wat beter bestudeerde zag ik behalve zijn oogstreep nog meer gelijkenissen met zijn bovenbuurman. Een juveniel blauwborst! Leuk dat ik zo’n beestje weet te determineren. Zijn vader/moeder was overigens niet van mij gediend. Hij liet een alarmpiepje horen en hipte zelfs over de straat om mij weg te lokken. Of nou ja, dat laatste zou kunnen. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet.

Edit: Maskerkieviten hebben gele stekels op hun vleugels waarmee ze vijanden kunnen aanvallen. Ik heb met mijn leven gespeeld toen ik dat beestje ging bekijken! 

Foto
















Drie blauwborsten zag ik maar liefst in de P-straat. En tussen die in het riet wegduikende vogels bij het Z-broekje zaten er vast ook wel een paar. Twee oude dames met fiets hadden er daar, even voordat ik er was, in ieder geval eentje gezien. Op diezelfde plek meende ik een hier schaarse rietzanger aan zijn kopje te herkennen. Maar dat is een gevaarlijke opmerking voor een beginnend vogelaar. Dus ik tel hem maar niet. 

Terug naar de P-straat. Daar was het fotografenuurtje. Een van de twee fotografen herkende ik van een vogelexcursie eerder deze week en tipte ik een plek waar ik zojuist een blauwborst had gezien. Maar hij was al bezig met het fotograferen van zijn eigen blauwborst. De andere fotografe kende ik van de vogelcursus. Voordat we de kans kregen om elkaar te begroeten zagen we vlakbij een mannetje torenvalk een (waarschijnlijk) mol vangen. Terwijl de vogel met zijn prooi prachtig vlak voor mij langs vloog, legde de fotografe zijn vlucht vast. Met mij als bijvangst. Beste foto die er ooit van mij gemaakt is!

Foto: Saskia Jonker

woensdag 25 mei 2016

Bij

Leukste waarnemingen bij de dinsdagavondexcursie in de Millingerwaard gisteravond: mijn (mijn!) ontdekking van een nestholte van een grote bonte specht. En een volgens de excursieleider door duizenden bijen bevolkte boom.





























O ja, en de veldleeuwerik op een paar meter afstand. Maar dat was nog vóór de excursie.

zondag 22 mei 2016

Het moest niet mogen

Dat je enthousiast vertelt over je eerste ijsvogelwaarneming, en dat iemand dan zevenendertig ijsvogels tijdens een Afrikareis heeft gezien. Of honderdelf ralreigers in Turkije. Of zeventienhonderdzesentachtig beflijsters in Schotland. Zo onrechtvaardig!

zaterdag 21 mei 2016

Rode wouw



 De dag begon gelijk al slecht. Ik had m'n wekkeralarm op 4:00 uur ingesteld; niet aangezet. Wonderlijk genoeg werd ik toch nog om 4:35 wakker. In de ochtendschemering naar de nachtzwaluw kijken zou nu echter niet meer lukken. Zonder mijn ontbijt over te slaan. Toch maar naar Mulderskop gereden, maar niks bijzonders gezien aldaar. Doorgefietst naar de Bruuk bij Groesbeek: niks bijzonders gezien. Gaan wandelen in het nabijgelegen Reichswald: nóg geen reetje. Laat staan een 'eidechse'.


















Door naar de Millingerwaard: niks bijzonders gezien. Oké, die twee blauwborstjes waren leuk, maar ik had er twee dagen eerder nog een gezien in de Ooijpolder. Het leek erop dat ik de twee bierfeestfietsen op de Waaldijk, met roodblote, luid 'zingende' bemanning, als hoogtepunt van de dag moest rekenen. 'Wij zijn geboren om, geboren om, geboren om te zuipen!' Of de hond die bij de zwarte sternen in de Oude Waal was gedoken en terug op de oever een enorme dooie vis stond te verorberen.

Tien minuten van huis vandaan, preciés twaalf uur nadat ik was opgestaan, zag ik echter een tweetal roofvogels boven een hooimachine vliegen. Ze bewogen zich als een Sea Harrier straaljager boven een vliegdekschip. Dat moést iets bijzonders zijn! Als een gek fietste ik, met mijn laatste restje lichaamskracht, in de richting van de vogels. Door mijn kijker zag ik gelijk aan hun gevorkte staarten dat het wouwen waren. Ik slúrpte de beestjes op met mijn ogen. Na een paar minuten verdwenen ze weer. Voordat ik mijn vogelgids opensloeg voor een precieze determinatie, maakte ik een krakkemikkig schetsje uit het geheugen in mijn tekenboekje. Geen grijze wouw, geen zwarte wouw. Makkie: de rode wouw. Twéé stuks!

















Even later, bij het HD-gemaal, verviel ik weer in het vaste stramien van de dag. Geen ijsvogel, geen grote gele kwikstaarten. Niks bijzonders gezien. Maar op dat moment was mijn staalharde humeur onmogelijk nog stuk te krijgen!

Wat betreft bovenstaande tweet; na twaalf uur vogelen word ik soms een beetje godsdienstwaanzinnig. Inmiddels weer ouderwets ongelovig hoor!

Edit 12-07-16: toch een knagend gevoel van heb ik het wel echt goed gezien? Waren het niet 'gewoon' twee bruine kiekendieven? Ik heb ze maar van waarneming.nl verwijderd.

vrijdag 20 mei 2016

Waarom ik ben gaan vogelen

Artikel van mijn hand uit De mourikhet verenigingstijdschrift van de Vogelwerkgroep Nijmegen e.o. (Klik op de pagina's voor een leesbaar formaat.)




donderdag 19 mei 2016

Ralreiger


Vandaag ben ik éindelijk eens op bezoek gegaan bij oom H. en tante N. in Afferden. Dat er vijf minuten verderop een zeldzame ralreiger was gesignaleerd is púúr toeval.

Eigenlijk wilde ik naar de Millingerwaard fietsen. In een tweet las ik dat de baardmannetjes daar de volgende dag opnames zouden gaan maken voor hun televisieprogramma. Mijn plan was om vanachter een struik stiekem een foto van ze te maken en hem op waarneming.nl te plaatsen. 'Baardmannetjes, stadium: adult zomerkleed, gedrag: ruiend, toelichting: Nico makkelijk benaderbaar, Hans enigszins opvliegend.' Helaas bleek de tweet een retweet van een dag eerder te zijn, dus het feest ging niet door.

Na een tijdje tevergeefs zoeken naar de ralreiger op de plek waar hij al een paar dagen vertoefde, besloot ik een eind verderop te gaan kijken. De op dat moment enige andere vogelaar die aanwezig was, en waar ik even gezellig mee gekletst had, gaf het op. Hij liep met zijn telescoop richting de auto. Een paar minuten later, ik was al een eind op weg op een pad langs de dijkkant, hoorde ik geclaxonneer achter me. De vogelaar was hard achteruit gereden om mij te waarschuwen. Bij het wegrijden had hij vanuit het raam gezien dat het prachtige 
beestje toch nog tevoorschijn was gekomen. Attente man! Ik mocht ook nog door zijn telescoop kijken. En ik stond precies naast hem toen hij deze foto's van de reiger nam.

Daarna arriveerden er steeds meer mensen. Een fotograaf uit België die niet kon wáchten op de volgende twitch van de dag. Plaatselijke bevolking die, al dan niet gewapend met een fotocamera, naar hún zeldzame vogel kwamen kijken. Vogelaars die één blik op het beestje wierpen, het invoerden op waarneming.nl en er weer snel vandoor gingen. En mensen als ik, voor wie het kijken naar de ralreiger niet lang genoeg kon duren. Vooral zijn metamorfose bij het opvliegen van
goudbruine vogel naar een melkwit beestje was een mooi gezicht.

Regelmatig roep ik dat ik niet zo'n liefhebber van dat twitchen ben. Dierentuinbezoek, noemde Nico de Haan het ergens, als ik het me goed herinner. (Zonder opgesloten dieren, denk ik dan. Maar wel met een prikkeldraadafrastering in dit geval.) Toch vond ik het stiekem wel leuk. Vrolijkheid alom. Enthousiaste mensen die beginnen te glunderen bij de aanblik van een simpel vogeltje. En er ook graag over praten. I.p.v. over hypotheken, auto's en Ajax die de landstitel misloopt. Zélf ontdekken blijft natuurlijk wel het summum.





























Dit schetsje maakte de striptekenaar die de reiger graag wilde natekenen en zichzelf vervloekte om zijn gebrek aan fotografisch geheugen. (Tekening stiekem thuis een beetje verder uitgewerkt en ingekleurd.)

Mars' waarnemingen van vandaag.

woensdag 18 mei 2016

Das!


Nadeel van Tongelaar is dat het een andere tijdsdimensie heeft. De tijd verstrijkt er razendsnel. Een uur in Nijmegen is gelijk aan een krap half uurtje op dit o zo fijne landgoed.

Alleen de zang van een wielewaal kan me nu nog opmonteren. Dat dacht ik tijdens het doorbladeren van een veertigtal tekeningen die ik jaren geleden voor een televisiegids heb gemaakt. Om de zoveel tijd wil ik een boek maken met mijn beste tekenwerk en duik ik in mijn archief. Terwijl ik weet dat neerslachtigheid op de loer ligt bij de confrontatie met oude tekeningen. Áfschuwelijk lelijke oude tekeningen in dit geval. Op naar Tongelaar!

Uit een waterval van vogelzang weet ik zowaar het geluid van een spotvogel te destilleren. Dat vraagt om een geluidsopname! Volgens mij heb ik dat beestje tot nu toe alleen nog maar gehoord en nooit gezien. Komt vast wel goed.

Op het pad naar de visvijver word ik verrast door een vlakbij zingende wielewaal. Laten zien doet hij zich deze keer niet, maar mijn humeur schiet omhoog. Snel opnemen en thuis gebruiken als uitgelezen alternatief voor een strip prozac!

De schemering begint langzaam in te vallen. Na tevergeefs gezocht te hebben naar de een paar weken eerder door een vogelexcursieleider aangewezen dassenburcht, besluit ik naar huis te fietsen. Via Heumensoord, want ik wil eigenlijk ook nog even checken of de nachtzwaluw alweer in Nederland is gearriveerd. Op de fiets improviseer ik een scenario waarin een nogal domme jongen tijdens een dassenexcursie om de vijf minuten op luide toon uitroept 'Maar waar zijn die dassen nou?!'. Tot grote ergernis van de andere groepsleden, die al op minstens zevenentachtig methoden hebben zitten broeden over hoe ze deze domoor definitief het zwijgen kunnen opleggen. Precies tijdens deze op hol geslagen fantasie zie ik in de verte iets het zandpad oversteken. Razendsnel richt ik mijn kijker op het silhouet. Ik voel mijn mondhoeken omhoog krullen. Een das! Letterlijk nog geen minuut later verschijnt er op hetzelfde pad een reetje in beeld. Het kan niet op vanavond! 


Ik zet mijn fiets aan de kant van het zandweggetje. Die das vind ik natuurlijk niet meer terug in het dichte struikgewas, maar misschien kan ik nog een foto maken van de ree. Als ik met mijn iPhone schietklaar in de hand een weiland passeer wordt mijn blik naar de rand getrokken. Een grijs/wit/zwart beestje is driftig in het zand aan het neuzen. Verhip, daar is-ie weer! Ik kan hem zeker tien minuten goed beverrekijken.

 In de verte ziet een fietser mij geknield achter een struik naar 'iets' kijken. Hij stapt van zijn rijwiel, sluipt dichterbij, blijkt ook een verrekijker te dragen en kan met behulp van mijn handgebaren ook enige tijd van het beestje genieten. 



Als mijn been pijn begint te doen van het knielen sta ik op en loop ik rustig naar mijn achtergelaten fiets. Op de terugweg stop ik nog even bij de dasplek, maar het beestje is vermoedelijk verjaagd door het korte gesprek dat ik met de enthousiaste fietser had. Nog even een wildplas en dan snel verder naar Heumensoord. In het struweel breekt een tak met een luide knak als ik er op ga staan. Over mijn schouder zie ik de das verschrikt uit het hoge gras opspringen en een sprint door het bloemenweiland trekken waar Max Verstappen nog een puntje aan kan zuigen. (Sorry, das.)

Bij de Kraaijenbergse plassen zie ik een opvallend silhouet een eindje voor me uit vliegen. Een uil! Ik heb geluk, hij landt op een paaltje langs de weg! Ik heb pech, hij wordt gelijk alweer opgejaagd door een passerende auto! Nou ja, in de duisternis was ik er toch nooit achtergekomen of het nou een rans-, veld-, bos- of kerkuil was. (Voor een steenuil was hij te groot.) (En voor een Oehoe te klein.)

Op het pikdonkere fietspad, dat langs de spoorrails in Heumensoord loopt, stop ik even om naar een vogelgeluid te luisteren. Geen idee wat voor vogeltje het is maar met mijn handen achter m'n oren hoor ik opeens een welbekend ratelend geluid. De nachtzwaluw! Ik fiets nog even door naar de andere kant van het spoor, weet een ultrakorte geluidsopname te maken, maar krijg het beestje, mede door de zware bewolking, niet te zien. Geen probleem, dat gaat me de komende tijd nog wel lukken. Intussen heb ik mooi een topvogelavond gehad! Iets voor twaalven kom ik weer thuis aan en bedenk ik dat ik nog geen avondeten heb gehad.

zondag 15 mei 2016

Vogels tekenen is moeilijk! [2]

zaterdag 14 mei 2016

Witwangstern

Om half drie 's nachts, na afloop van een feest in Arnhem, enigszins tipsy met de fiets thuis gearriveerd. Maar de volgende ochtend om half tien, wederom met de fiets, wel weer netjes present bij de vogelcursus-excursie in de Millingerwaard! Ik heb zo mijn stoere momenten. 

Zelfs met mijn vermoeide lijf kon ik het niet laten om na de excursie nog een paar uur door te vogelen. Juist dan kom ik regelmatig de leukste vogels tegen. Deze keer waren dat o.a. de tapuit, de blauwborst en de zomertaling. Vóór de excursie kwam ik al een mannetje roodborsttapuit en een ijsvogel op een brugleuning tegen. Alle vijf vogels die we tijdens de excursie niet hebben gezien. Toch kreeg ik de bijzonderste waarneming deze keer wél tijdens de excursie in de schoot geworpen. De zeldzame witwangstern had de Millingerwaard met een bezoek vereerd. Tegelijkertijd zagen we even verderop een beverrat met jong langszwemmen. Leuke momenten! Vermoedelijk breng ik geluk bij Millingerwaardexcursies; een paar weken terug zagen we daar de in die contreien zeldzame bontbekplevier en kanoet! (Die eerste kwamen we vandaag overigens weer tegen.)

Prachtige vogel hoor, die witwangstern. Maar hij zag er een beetje uit als een ongewassen visdiefje. Zelfde verhaal met de middelste bonte specht. Da's een beetje een verloederde versie van de grote bonte specht. Met flinke dank aan hun zeldzaamheid worden deze vogels veel meer bewonderd dan hun éigenlijk veel mooiere, grafisch strakkere familieleden. Onrechtvaardig!


Groepsportret met de ontdekker van de witwangstern. (Die man met die blauwe ogen.)





















Zo'n leuk spoor laat een bever in het zand achter. Met dank aan zijn staart.





















Foto voor boomschorsliefhebbers. Die bestaan vast wel.

woensdag 11 mei 2016

Losse opmerkingen [4]

Zouden tekenende vogelaars hun telescoop eigenlijk ook gebruiken om ménsen na te tekenen? Best een goed idee eigenlijk. Hoewel misschien niet helemaal ethisch verantwoord...

---------------------------------------------------

'Het maken van illustraties was tot de eeuwwisseling populair. Menig rapport werd opgefleurd met prachtige tekeningen van de besproken soorten. Met de komst van de digitale fotografie zijn de illustraties een beetje in vergetelheid geraakt.' (Link.)

Vogels tekenen komt weer helemaal terug. Let maar op. Desnoods ga ik er zelf mee aan de slag! Niet zo'n beestje in een seconde vastleggen met een camera en snel doorlopen naar de volgende prooi, maar lekker minuten- of kwartierenlang alle snaveltjes, kleine vleugeldekveertjes en wenkbrauwstreepjes intensief bestuderen en op papier vastleggen. Leer je ook nog eens een hoop van.

Velduil

Gedetermineerd door de dinsdagavondexcursieleider. Zelf ben ik nog heel slecht in flapperende stipjes. Ik was allang blij dat ik hem überhaupt zag.

'Er zit een kneu in de telescoop!' Blijft grappig om te horen. (Hij is gewoon weer losgelaten.)

zondag 8 mei 2016

Big Day 2016

'Mooi, twee bij mekaar!' De drie mannen waren uit de haastig geparkeerde auto gesprongen alsof ze op het punt stonden een bank te overvallen. Of een vogelaar een pak slaag te geven. Ze liepen snel naar het water en keken heel even naar de twee grote gele kwikstaarten waar ik al tien minuten van stond te genieten. Zittend in het gras aan de oever bij het HD-gemaal zag ik de vogels vlak boven het water heen en weer fladderen. Happend naar de volop aanwezige muggetjes. Om vervolgens met een snavel vol insecten op een rietstengel uit te rusten. Een prachtig gezicht. Net zo snel als dat de mannen gekomen waren verdwenen ze ook weer met hun auto. Toen drong het tot me door dat het vandaag 'Big Day' is. Binnen vierentwintig uur moeten de deelnemers zoveel mogelijk vogels zien te waarnemen. Wie de meeste soorten heeft gevonden is de winnaar. Het kwam op mij wel héél haastig over. Mijn eerstvolgende vogeltjes bekeek ik extra lang en extra traag. Heerlijk!

Vandaag hoorde ik ook mijn eerste 2016-sprinkhaanzanger.

zaterdag 7 mei 2016

Wielewaal!

Of het had uitgemaakt als ik mijn jas halverwege de fietstocht naar Tongelaar had uitgetrokken weet ik niet. Waarschijnlijk was mijn shirt dan net zo nat van het zweet geweest. In combinatie met mijn opgerolde mouwen, waaruit lange, dunne spierwitte armen met zongekleurde bruine 'handschoenen' staken moet ik er bespottelijk hebben uitgezien. Maar dat geeft niks, want ik geef de mensen graag iets om te lachen. 

Tweeëntwintig mannen, vrouwen, en ik waren komen opdagen. Eigenlijk een veel te grote groep voor een vogelexcursie. Maar het levert je altijd een goede routeverkenning en wat fijne tips op. (Als je dicht genoeg bij de gids kan komen om hem te kunnen verstaan.) Een paar leuke waarnemingen gedaan, waaronder mijn eerste tuinfluiter. (Die je overigens zelden in een tuin aantreft.) Mooiste beeld waren de 5 (vijf!) paapjes op een rij op het prikkeldraad. Bijzonder was de vondst van het skelet van een ree, waarvan de kop gretig in een rugzak verdween, voordat ik er ook maar een foto van kon nemen. Laat staan een tekening van maken. Maar voor dat laatste was sowieso geen tijd.

Na de vier uur durende excursie besloot ik terug te wandelen naar de plek waar je de wielewaal zou kunnen horen. Ook deze keer hield hij helaas zijn snavel. Wel kreeg ik gelukkig nog een geelgors in beeld. Zo'n leuk vogeltje! Met een heel vriendelijk, open gezicht. Een wielewaalwaarneming mocht dan te hoog gegrepen zijn; Tongelaar verlaten zonder de aanblik van een geelgors is een óndenkbaar scenario!

Een vader die samen met zijn zoontje op één minimotor zat, had juist het bankje waarop ik had gedacht te kunnen uitrusten uitgekozen om er lawaaierige rondjes omheen te racen. Waarop ik ter plekke besloot om een andere richting in te slaan. Om vervolgens zo goed als de hele excursiewandeling opnieuw te hebben moeten maken. Leve mijn oriëntatievermogen...!

Eenmaal terug op de fiets — ik kreeg nog een zonbeschenen paapje op een paaltje prachtig dichtbij in beeld — besloot ik naar de nabijgelegen visvijver te rijden. Ook daar zou de wielewaal zich naar zeggen laten horen. Al bleken mijn eerdere twee, drie bezoekjes aan die plek nogal wielewaalvruchteloos te zijn. En zitten er altijd oude, half ontblote vissers met glimmende, donkerbruin gebrande ruggen, die je ontzettend verstoord en chagrijnig aankijken als je daar met je verrekijker komt opdagen. Gelukkig was de rechterkant van de vijver visservrij en kon ik op een bankje rustig naar de vogels luisteren en van de mooie omgeving genieten. 

Daarna wilde ik toch nog een stukje om de vijver wandelen, maar maakte ik alweer snel rechtsomkeer toen ik weer zo'n halfblote huidkankeruitstralende chagrijn op mijn pad vond. Precies op dát moment hoorde ik Zijn geluid. Ik pakte snel m'n iPhone om de ietwat weemoedige zang op te nemen, en liet het ding bijna uit mijn handen vallen toen ik hem razendsnel verwisselde voor mijn verrekijker. Het schuwe prachtbeest was zomaar in beeld over de boomtoppen heengevlogen! Ik voélde mijn mondhoeken letterlijk omhoog krullen en was reuzeblij dat ik er zo reuzeblij mee was. Want ik word ook een dagje ouder. De vogel verdween uit zicht, maar liet zich steeds beter horen. Ik maakte nog wat geluidsopnames en zag hem tot mijn vreugde even later leuk in beeld tussen de boomtakken heen fladderen. Ik zag zé leuk in beeld, moet ik zeggen. Want er bleek nóg een wielewaal aanwezig te zijn! Ze zaten achter elkaar aan en landden af en toe samen op een tak. Een wielewaalpaartje! Deze dag kon onmogelijk nog stuk! 


















Dat ik tijdens het kijken naar het echtpaar in mijn rechterooghoek ook nog een ijsvogel voorbij zag schieten durf ik bijna niet op te schrijven. Zoveel geluk is gewoon onmenselijk! Bij het verlaten van de visvijver meende ik één van de wielewalen nog even te zien overvliegen. Maar hij had de vlucht van een specht. Het was een groene specht! Tijdens het openmaken van mijn fietsslot zag ik ook nog de grote bonte specht een boomstam op hipsen. Wat een vogelparadijsje! Nare vissers eruitgooien en het keetje aldaar zo snel mogelijk ombouwen tot vogelkijkkeet, zou ik zeggen!

Na dit onvergetelijke vijverbezoek ben ik nog even naar de Kraaijenbergse plassen gefietst. Via een omweg natuurlijk, want door mijn opwinding was ik weer eens een stuk omgereden. Gelukkig kwam ik daar geen snor, rietzanger of blauwborst tegen. Dat was voor één dag gewoon té veel van het goede geweest!

(Geheime link voor mezelf.)

vrijdag 6 mei 2016

Gierzwaluw


donderdag 5 mei 2016

Ninja Mars

Met z'n vijven meldden we ons bij een weiland tussen Winssen en Bergharen. Drie vrouwen, één man en ik. Weidevogelnesten zoeken en met een stok markeren zodat de eigenaar van het land óm de nesten kan maaien i.p.v. eroverheen. In een rij naast elkaar door een drietal weilanden lopen, en als er een vogel verschrikt opvliegt, snel naar de plek rennen waar hij vandaan kwam en z'n nest zoeken. Dat klinkt makkelijker dan het was. Het gras stond érg hoog, de weilanden waren érg groot en de nesten vinden was bijna ondoenlijk. Eén vrijwilligster was vergeten dat ze hooikoorts had, wat het zoeken ook niet bepaald makkelijker maakte. Uitslover als ik ben struinde ik solo ook nog een keer door een tweetal weilanden, waarbij ik op een gegeven moment een ontzettende smak maakte door de ongelijke kleigrond. (Op het hoge gras val je lekker zacht, maar m'n enkel zei 'zwik'. Benieuwd hoe die er morgen aan toe is.) Volgens de hooikoortsvrijwilligster zag ik er, met de markeerstokken stevig in mijn handen, uit als een ninjakrijger. (Ze had me niet zien vallen...) Uiteindelijk hebben we een grutto- een tureluur- en een wilde eendennest kunnen markeren. Benieuwd of de boer straks met z'n, naar zeggen, tien meter brede, ultrasnelle maaimachine de stokjes kan zien en ontwijken...

Daarna nog doorgefietst naar de Liendense waard bij Batenburg, want met een beetje fantasie lag die toch op mijn route. Lekker weer, leuke vogels gezien en vanaf nu ga ik mezelf natuurlijk kwalificeren als 'de onverschrokken vogelredder'. Of, het is immers vijf mei, als 'soldaat van de grutto'. Of als 'Ninja Mars'. Of...

woensdag 4 mei 2016

Vogeldagboeken

Interview met natuurfotograaf Adri de Groot in de Volkskrant.





















Het is een trend, de natuurfotografie, heeft De Groot gemerkt. 'Bij de vogelkijkhutten gaat het tegenwoordig over fototechniek, niet over natuur. Mensen hebben fotografie als hobby, en vogels zijn dan het toevallige, kleurrijke onderwerp. Ik zag laatst een paar vrouwen van in de 60, mijn leeftijd. Die kwamen aanzetten met lenzen van 600 millimeter, die kosten wel tien mille. Maar ze wisten het verschil niet tussen een kuifeend en een slobeend. Dan moet ik zo lachen. Ook het fotograferen uit betaalde vogelhutten is een enorme cultuur geworden. Je ziet de mooiste foto's van appelvinken, gespiegeld in het water en met een druppel aan de snavel. Maar ze zijn allemaal hetzelfde.'

Ook met de zogeheten twitchers, die stad en land afrijden voor bijzondere vogelsoorten, kan hij zich niet echt identificeren. 'Kijk, ik stond hier een keer op een rustige avond op een fietspad en op een gegeven moment kwamen de gierzwaluwen om mij heen cirkelen, steeds dichterbij. Op zo'n moment krijg je het gevoel dat je erbij hoort, dat je één bent met die dieren. Dat is toch iets anders dan met tientallen mensen in de rij staan voor een roodkeelnachtegaal, achter een schutting van een tuin.'

Het complete artikel op Blendle (€ 0,25).