zondag 28 mei 2017

Vogels kijken met Hans Dorrestijn




De laatste tijd win ik de ene na de andere prijs. Kaartjes voor Annie M.G. Schmidt de musical, een broodbakboek, een Dove schoonheidspakket... Dus toen er een facebookberichtje voorbijkwam waarin je twee kaartjes voor een ooijpolderwandeling met baardmannetje Hans Dorrestijn kon winnen, sloeg ik snel toe. Ik hoefde alleen maar in een reactie te melden over welke van zijn vierhonderdzestig favoriete vogels hij een boek had geschreven. (De wielewaal.) Vanzelfsprekend won ik weer. Mijn tante P. kon wel een verzetje gebruiken en lacht bovendien zeer smakelijk, dus die mocht mee.

De groep deelnemers moest zich verzamelen voor de bibliotheek. Die had de wandeling, plus de daarop volgende lezing georganiseerd. Bij aankomst hoorde ik een zwarte roodstaart zingen, waarmee we gelijk al een mooi begin van de dag bij de kladden hadden.

De wandeling duurde twee uur. Dus dan weet je van tevoren dat je zelfs de zeer vlakbij gelegen nestvlotjes van de zwarte sterns niet eens gaat halen. In vogelaarstijd is twee uur namelijk gelijk aan drieëntwintig minuten. De tijd vliégt voorbij als je vogelt.

Inmiddels behoor ik tot de ietwat gevorderde vogelaars. Waardoor ik excursieleider Harvey van Diek een tweetal putters in het riet en een heel mooi kneumannetje op een struik kon aanleveren. Zodat hij er zijn telescoop op kon richten voor de wandelaars die die prachtbeestjes nog nooit 
hadden gezien. 'Hier ben ik heel blij mee', liet Hans weten, nadat hij de kneu bewonderd had. Met zijn zevenenzeventig jaar wist hij fysiek nog aardig mee te komen. Grappen bewaarde hij veelal voor de lezing. De meeste tijd stond hij met zijn verrekijker gretig grasmus-, bosrietzanger- en kneuwaarnemingen op te slurpen.

Aan het begin van de wandeling liep ik naast hem en kon ik even naar het vierde seizoen Baardmannetjes informeren. Mijn favoriete televisieprogramma. Dat zich deze keer gedeeltelijk in stedelijk gebied afspeelt. Met als resultaat een mopperende Dorrestijn die vooral duivenkauwtjes en merels had gezien. Bijzondere stadsbewoners als de slechtvalk waren in geen velden of wegen te bekennen. Met andere woorden: dat belooft weer toptelevisie!

De lezing was (bij mij) bekend en vermakelijk. Tante P. had zichtbaar van deze ochtend genoten en Hans sloot het evenement af met het signeren van zijn boeken. Foto's nu!




Exclusieve foto van de kneu waar ik Hans mee kon verblijden.







Hans en Harvey aan kop. (Als je mij niet meetelt.)




Héél veel vogelfoto’s heb ik niet gemaakt. Laat staan heel erg goede. Want dat ging allemaal van mijn dorrestijntijd af. Hans verschijnt nu eenmaal minder vaak in mijn beeld dan de roodborsttapuit. Al is zo'n juvenieltje als hierboven wel een heel leuke waarneming. Mooie ontdekking van Harvey.




















Hans en Harvey poseren. Tip voor fotografen: altijd even je rits openzetten voor vrolijk kijkende geportretteerden. (Mijn rits stond niet echt open hoor. Ik zei gewoon weer iets heel erg grappigs.) (Klik op de foto voor een grotere weergave.)






Dankzij de oplettendheid van Harvey kwamen ook bromvliegliefhebbers aan hun trekken.


Prachtig vogeltje hoor. De grasmus.






Twee mannen zonderen zich af van de groep. Een schrijver en een fotograaf. Zeker kunstenaars. 



Die hand heb ik zelf over het hoofd van de verkoper naast Hans geplakt. Ik probeer zo min mogelijk mensen ongevraagd herkenbaar online te plaatsen. In verband met privacy en zo. (Mocht hij juist dólgraag herkenbaar in beeld komen dan krab ik het er wel weer af.)

Stom is dat

Ik zal niet overdrijven. Zeker zesenhalve minuut heb ik bij die boom staan luisteren. Geen idee welke vogel ik hoorde. En hij liet zich totaal niet aan mij zien. Met m’n iPhone nam ik zijn zang op. Thuisgekomen na een warme vogeldag speel ik het geluid nog eens af. Ik hoor het direct. Roodborst...

zaterdag 27 mei 2017

27 mei 2017 (de warmste ooit)

Mooi vogeldaggie. Vijf uur opgestaan om de aangekondigde warmte een beetje voor te zijn. Ik was nog geen vijf minuten onderweg of ik hoorde al een bedelende ransuil. (Als het tenminste geen bosuil was.) En nog geen tien minuten daarna komt er een vos recht op me aflopen! Vijftig meter voor me maakte hij zich toch maar met een schriksprongetje uit de voeten. En het bleef mooi. Een ouderpaar gekraagde roodstaart liet zich goed bekijken. (Ik bleek per ongeluk vlak bij hun nest te staan.) En de piepzeurgeluidmakende boom die ik eerder deze week ontdekte werd weer druk bezocht door het echtpaar grote bonte specht. De piepzeurder zelf stak zijn kopje ook even uit het hol om zijn ontbijt in ontvangst te nemen. 

Twee reetjes kwam ik verder tegen. Jammer dat ik geen jager ben. Anders had ik vandaag voor een maand eten in huis kunnen halen!

De zeldzame zilveren maan (dat is een vlinder) heb ik ook maar even fotografisch vastgelegd. Heel netjes vanaf het pad. Vorig jaar was een flinke rand van zijn habitat platgestampt door fotografen die hun plaatjes belangrijker vonden dan een ongeschonden stukje kwetsbare natuur. Zelf neem ik liever genoegen met dan maar wat minder fraaie foto's. (Af en toe vind ik het wel lekker om te deugen. Maar meestal ben ik gewoon een slecht mens hoor.)


Het zwarte puntje op een jeukbultje bleek bij thuiskomst een teek te zijn die meende dat hij ongevraagd zijn kop in mijn enkel mocht steken. Ik was te nonchalant geweest om mijn broekspijpen in m'n sokken te doen. Zul je zien dat ik over drie maanden in een rolstoel zit. Normaal gesproken ben ik eigenlijk ook niet zo'n bosbezoeker. Ik houd van veel openheid om me heen. Met gras, riet, water en heide.

Genoeg gekletst. We willen foto's!



Deze foto is van een paar dagen terug, maar een onscherpe geelgors wil ik jullie natuurlijk niet onthouden. Ik was vogelen met medebeginnend vogelaar B. en heb toen weinig plaatjes geschoten. Want dat is zo ongezellig als je met z'n tweeën bent. Behalve deze geelgorswaarneming hebben we ook nog van de uitbundige zang van een verdwaalde grote karekiet kunnen genieten. En de wielewaal gehoord! Én een drietal raven gehoord 
én gezien. Ja, het was een goede dag.



Erg florisant ziet hij er niet uit. Reinaert Vos.





Gekraagde roodstaart mannetje.





Gekraagde roodstaart vrouwtje.





En kijk nou wat sympathiek. Samen poseren voor de rare meneer! Die ze hierna maar snel met rust liet.





Grote bonte specht junior en grote bonte specht senior.



Zilveren maan.

Merkwaardig vlindergebeuren deze dag: een dagpauwoog vliegt tot twee keer toe tegen mijn voorhoofd aan. Tussen pet en bril. En gaat vervolgens op mijn schouder zitten. Vermoedelijk kwam-ie op mijn stoere mannenzweet af. (Of op mijn zonnebrandolie voor de gevoelige huid.)




Een mooi poserende gouden libel pikken we natuurlijk ook even mee. Dit is vermoedelijk de viervlek.
Edit: fout, het is een platbuik. Ook in het libellenrijk heb je blijkbaar weer van die lastposten die als twee druppels water op elkaar lijken.




Ik heb iets met de koekoek. Ik vind het zo'n gave, bizarre vogel. Hier zit hij prachtig in beeld. Al had ik hem liever dichterbijer gehad voor wat scherpere details. Gaat vast ooit nog wel eens lukken.





Bij grote silhouetten in de lucht denk ik automatisch aan roofvogels. Door de mij onbekende vleugelvorm dacht ik in dit geval zelfs even aan een rode wouw. Dus dat werd grinniken toen ik inzoomde op mijn digitale cameraschermpje. Ja, het is een heel slechte foto. Maar kijk eens hoe grappig deze ooievaar in z'n navel zit te pulken!





Ga ik echt eindigen met een saaie foto van een ree? Doe ik gerust.
BewarenBewaren

dinsdag 23 mei 2017

Dinsdagavondexcursie 23-05-17



Altijd leuk; het enthousiasme van mensen die voor het eerst een blauwborst zien. Tijdens een fietsexcursie van de Vogelwerkgroep Nijmegen e.o. in de Ooijpolder.

zondag 21 mei 2017

Lekker vlinderen



Ik ging voor de steltkluut. Ik kreeg een tureluur op een paaltje. Nou ja, ik had ook wel verwacht dat hij vandaag niet meer in het waterrijk van Park Lingezegen zou zitten. Later op de dag kwam er nog een grote karekiet opdagen. Maar toen zat ik elders alweer achter de vogels aan.




Op de heenweg kreeg ik wel weer heel mooi dat vogeltje dat je nooit te zien zou krijgen in beeld. Deze keer heb ik de sprinkhaanzanger zelfs kunnen filmen. In de zéér korte clip kun je mooi zien hoe hij zijn snavel wijd opengesperd houdt, terwijl hij z'n kopje langzaam draait. Vervolgens hoor je waarom zijn naam zo goed gekozen is. (
Halverwege blaas ik een heel eng mugje van mijn hand.)


 


Bijzonder veel vogels zag ik niet vandaag. Maar ik heb wel een tijdje lekker gevlinderd op de dijk. Nadat ik met een pont de verkeerde rivier was overgevaren, en vervolgens met een herstelpont weer aan de juiste kant van Gelderland terechtkwam, zag ik tot mijn vreugde namelijk een koninginnenpage voorbij fladderen. Als ware mijn compactcamera een vlindernet ging ik achter het beestje aan. En pikte ik ook wat van zijn familieleden mee.

 


Dagpauwoog.




Atalanta.



Distelvlinder. Heel gewoon vlindertje maar ik had hem nog niet eerder gezien. Bewust dan. Ik geloof dat hij een haar heeft ingeslikt. (Maar het kan ook zijn tong zijn.)



Zelfs in gehavende toestand blijft de koninginnenpage een vlinder om je hoed voor af te nemen. Pet, in mijn geval. 



Raarste beest van de dag: een ontsnapte/losgelaten roodwangschildpad.

vrijdag 19 mei 2017

Eider

App-melding van een mannetje eider op elf minuten fietsafstand. Twitchtijd! Ter plekke zijn J. — die een honderdtal meter achter mij aan komt lopen — en ik gek genoeg de enige aanwezige vogelaars. De eider bevindt zich niet meer op de doorgegeven plek. Mijn gevoel zegt dat hij rechtsaf is gezwommen. Dus ik volg J. die naar links loopt. Al snel hebben we hem prachtig in beeld.


















































Languit liggend in het zand schiet ik verschillende foto's. Onderbroken door een hond die vlak voor me opduikt, een stok voor me neerlegt en me hoopvol aankijkt. Hij kan de pot op, want ik ben druk bezig een lifer te fotograferen! Zijn baasje wil nog even weten wat er zo bijzonder is aan de fuut die we aan het bekijken zijn.

J. vertrekt. Ik blijf rondhangen en maak nog wat foto's van de eider die intussen wat verderop is gezwommen. 




















































Een vreemd geluid haalt me uit m’n concentratie. Op een meter afstand staat een paartje wilde eend begerig naar m'n rugzak te kijken. Daar zitten wat in de haast meegenomen zoete ontbijtbroodjes in. Maar daar kunnen die eenden naar fluiten. Laat ze zelf maar naar de Albert Heijn gaan.

Het was een leuke scène voor een foto geweest. 'Op het strand liggende vogelfotograferende jongeman ziet niet dat er twee eenden vlak voor z'n neus staan te kwijlen.' Maar ik ben nog steeds de enige aanwezige fotograaf/vogelaar. Misschien levert het een leuke selfie op. 




Of een geinig bibberfilmpje. 




Als een langsvarende boot de eend naar de overkant doet opvliegen, verlaat ik het Waalstrand en schiet ik nog wat foto's van een volop zingende bosrietzanger. Vogelaresse G. is net op tijd om de eider te dippen.