maandag 24 juli 2017

Week 29

Wat ben ik de afgelopen week zoal tegengekomen?




Een bloedrode heidelibel. Die voor de verandering ook nog eens echt bloedrood was. Het mannetje tenminste. Het vrouwtje is natuurlijk weer eigenwijs bloedgeel.




Een juveniele grote bonte specht




Doorgaans moet ik er een dik uur voor fietsen, maar hij is het waard. De geelgors staat bij mij voor warm zomerweer en kans op een wielewaalwaarneming. Want waar ik ze bezoek zijn het buren. Ik hoop nog eens een foto van hem te maken die zijn werkelijke geelheid een beetje benadert.




Door een gevalletje tunnelvisie maakte ik een grauwe vliegenvanger van deze toch duidelijke bonte vliegenvanger (vrouwtje). Maar ik had de bonte nog nooit gezien in de Bruuk. En de grauwe al wel een paar keer.




Mooi rietgorsje. Volgens mij een juveniel. Mannetje of vrouwtje durf ik niet te zeggen.




Bont zandoogje. Algemeen maar smaakvol vlindertje.




Ik had m'n vlinder-app nog niet geïnstalleerd op m'n iPhone en twijfelde tussen een distelvlinder en de veel zeldzamere keizersmantel. Maar die laatste was natuurlijk een beetje teveel gevraagd. Naar een grote weerschijnvlinderwaarneming kon ik helaas ook weer eens fluiten. Vermoedelijk wel gezien: de razendsnelle oranje luzernevlinder. Ik zag gelijk dat ik achter hem aan moest racen. Maar hij zat geen moment stil en verdween al snel uit beeld. Het is een vrij algemene vlinder dus ik kom hem vast nog wel eens tegen. Edit: toch vrij zeldzaam in mijn (befietsbare) omgeving zie ik. Hij is die middag op dezelfde plek door anderen gezien en gefotografeerd.




Azuurwaterjuffer.




Ik hoorde een vogelgeluid dat ik niet herkende. En schoot zo snel mogelijk wat foto's van de voorbij vliegende sterntjes. In de hoop een ongelooflijk zeldzame vogel te hebben vastgelegd. Misschien heb ik misgeschoten. Anders waren het gewoon ordinaire visdiefjes. Met een zangafwijking.




Mijn favoriete vogelspreuk die al een tijdje op dit blog prijkt: 'wie de huismus niet eert, is de draaihals niet weerd'. Juvenieltjes.




Slobeenden. Eenden met een belachelijk grote snavel. Wat op deze foto dan weer niet zo goed te zien is. Bovenstaande dames zijn te verwarren met vrouwtjes wilde eend. De mannetjes lieten zich niet zien.




Tijdens een gezellige wandeling met G. en zijn wederhelft zag eerstgenoemde deze twee juveniele kleine plevieren. Hij vond ze met mijn verrekijker. Dus dan was het ook een beetje mijn ontdekking. Ja toch!




Waarschijnlijk de rups van een nachtvlinder. En daar zijn er zo'n 1550 soorten van in Nederland... Benieuwd of ze hem weten te determineren op waarneming.nl. Edit: het is waarschijnlijk de rups van de kamillevlinder. Naar het schijnt een zeldzaam beestje. Maar ook zeer moeilijk te determineren...




Voor een koninginnenpage springen we natuurlijk subiet van de fiets. Ze maakt haar naam meer dan waard.












Ik kwam weer verschillende oeverlopertjes tegen. En ze poseerden ook nog eens mooi voor me.

Spectaculairste belevenis afgelopen week: een man die met scootmobiel en al omkieperde. Uit stilstand. Hij kon weer terug gehesen worden door een passerend echtpaar. En nee, natuurlijk ga ik daar geen foto's van maken!  Daar ben ik veel te ouderwets voor.




donderdag 20 juli 2017

Buitengewoon





























In een enquête over Buitengewoon, het natuurprogramma van TV Gelderland, merkte ik op dat het wel wat humor kon gebruiken. Natuurprogramma's zijn vaak zo serieus. Ondersteund met zwaar op de maag liggende klassieke muziek. Terwijl het juist zo luchtig en ontspannend is om in de natuur te vertoeven. Enfin, een paar maanden later blijkt Harm Edens de presentator van het nieuwe seizoen te zijn. Waaruit maar weer blijkt dat mijn enquête-invloed-power tamelijk ontzagwekkend is.

(Zijn kop moet wat breder, zie ik nu.)

Wielewaal

Duhdeljeu. Erg overtuigend klinkt het niet, dat enkele roepje. Maar het is toch echt een wielewaal. Ik zie iets hoog over de boomtoppen schieten. Dat moet hem geweest zijn! Even later een tweede minstens zo lusteloze dudeljo. Door het gebladerte heen zie ik hem récht boven mijn hoofd, op zo’n tien meter afstand, op een tak gaan zitten. Voor ik er ook maar aan kan dénken mijn fototoestel op hem te richten vliegt hij alweer weg. Maar mijn missie, de wielewaaldip van afgelopen weekend corrigeren, is meer dan geslaagd. Een tijdje later zie ik hem ook nog even laag langs wat bomen vliegen. Zo mooi, dat geelzwart tegen het groene gebladerte. Door de flinke fietsafstand en de kleine trefkans zou dit eigenlijk mijn afscheid van de wielewaal voor deze zomer moeten zijn. Maar ik twijfel of ik wel zoveel zelfbeheersing heb. Ik wil méér wielewaal!

maandag 17 juli 2017

15-07-17




Gele kwikstaarten had ik eigenlijk al meer dan genoeg gefotografeerd dit jaar. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om deze fraai poserende jonge vogel links te laten liggen.






De kleine zilverreiger uit het vorige bericht. Ik zag dat hij de laatste dagen op verschillende plekken gezien is. Ze zullen wel op doortrek zijn. De aandachttrekkende casarca was mooie bijvangst.



Een (roepende) wielewaal zat er vandaag helaas niet in. De geelgors liet zich gelukkig wel zien. En vooral horen.



Roodborsttapuiten op een tweetal meter afstand naast elkaar. Mooie gelegenheid om het verschil tussen vrouwtje (links) en mannetje eens goed te bestuderen. Hun spitse snaveltjes vallen goed op. jammer van de rietspriet die dwars door het vrouwtje heen meent te moeten lopen.





Ook in het dierenrijk is yoga doorgedrongen. (Mijn zieke geest maakte er eigenlijk een standje 69 van. Maar yoga klinkt wat beschaafder.) Gewone oeverlibellen zijn het. Het mannetje is blauw.



Altijd even je verrekijker richting dode boomtoppen zwieren. Er kan zomaar een boomvalk in zitten. Later ging hij nog even op libellenjacht boven een waterplas. Fladderend als een zwaluw met z’n spitse vleugels.



Jullie kunnen vast geen steenuil meer zien op dit blog. Maar hij zat op een voor mij nieuwe plek. En dan moet ik hem echt even vastleggen.

zondag 16 juli 2017

Kleine zilverreiger


De kleine zilverreiger wordt niet voor niks zo genoemd. Toch is hij op flinke afstand qua grootte lastig te onderscheiden van de grote zilverreiger. Zijn beste determinatiepunt, gele voetjes, houdt-ie steevast onder water. En in vol zonlicht is zijn zwarte snavel ook niet bijzonder goed te ontwaren. Bovendien heeft de grote zilverreiger in broedtijd óók een zwarte snavel. Waarin hij zich wél duidelijk van zijn grote broer onderscheidt, is zijn drukke, beweeglijke gedrag. Hij staat nauwelijks stil. Goed te zien op het filmpje dat ik ter plekke schoot. Leuke extra was dat ik thuis pas zag dat er ook een casarca aanwezig was. Die had ik dit jaar nog niet in mijn eigen vogelwerkgebied gezien. Dat maakt het dippen van de wielewaal toch weer een stukje minder pijnlijk.


 

vrijdag 14 juli 2017

Fotootjes

Nog wat foto's die ik de afgelopen tijd op verschillende plekken heb geschoten.



Op waarneming.nl worden foto's van kleine karekieten zelden goedgekeurd omdat ze als twee druppels water op de bosrietzanger lijken. Als je héél erg gesteld bent op een groen vinkje zou je er een geluidsopname van de zang bij kunnen plaatsen. (Die voor beginnende vogelaars ook weer lastig te onderscheiden is van de zang van de de brz.) Dit is een vrij beroerde foto. Maar dat bruine oog heeft op de een of andere manier een betoverende uitwerking op mij.




Alarmerend vrouwtje gekraagde roodstaart. In eerste instantie was ik in de veronderstelling dat ik twee (mij onbekende) vogels hoorde. 

Juli wordt een slechte vogelkijkmaand genoemd. Maar als je per ongeluk in de buurt van een nest komt, laten de panikerende ouders zich juist heel goed bekijken. Een hartverzakking zullen ze er niet een, twee, drie aan overhouden maar het is niet de bedoeling dat je dan al te lang in de buurt blijft hangen.




Een van de mooiste libellen (lees: juffers); de weidebeekjuffer. Vooral prachtig in vlucht. Met fraaie donkerblauwe vlekken op z'n vleugels. Maar ja, probeer daar maar eens een foto van te maken met je compactcameraatje...




Oranje vind ik een nare en lelijke kleur. En niet alleen omdat ik hem associeer met chauvinistische dronken mensen. Maar een fel oranje gehakkelde aurelia tussen de donkergroene brandnetels, liefst in het zonnetje, is een waar genot voor het oog. Waarschijnlijk nog mooier dan de zeldzame grote weerschijnvlinder die zich maar niet aan mij wil laten zien. Zo'n platte foto brengt natuurlijk maar een fractie van de schoonheid over die je in werkelijkheid in de schoot krijgt geworpen.




Koevinkje. Bij gebrek aan een net is een foto maken van alle Gelderse dagvlinders een van mijn levensdoeltjes. (Je moet wat.)




Het landkaartje had ik ook nog niet.




Zo'n slome buizerd kan er soms heel fotogeniek bij zitten. In dit geval helaas wel heel ver weg.




Gewone oeverlibel. Zeg maar gerust doodgewoon in dit geval.




Wat die mieren met die steentjes van plan zijn? Al sla je me...




Ik vermoed dat dit een ransuil is.




Hij bracht me in verwarring door het ontbreken van zwarte pootjes. Maar het blijkt toch echt een gewone grauwe vliegenvanger te zijn. Alleen al herkenbaar door het continu een stukje opvliegen, een insect vangen, en weer terugkeren naar de beginplek.




Oranje zandoogje.







Een jonge zwartkop. Vermoedelijk uit het nest gekieperd. Hij, of zij, als ik naar het bruine hoofddekseltje kijk, zat luid piepend aan de rand van een sloot. Ik betwijfel of ze nog onder ons is.




Getwitchte zwartkopmeeuw. Tussen de tientallen, zo niet honderden, kokmeeuwen. Lekker herkenbaar in z'n zomerkleed.




Icarusvlinder. Beeldschoon fladderaartje. Zeg nou zelf.




En we eindigen met twee zwarte sterntjes op een langzaam heen en weer schommelende boomstam.




vrijdag 7 juli 2017

Nachtzwaluw 07-07-17



Gehoord had ik ze al een paar keer dit jaar. Gezien slechts zo'n vier seconden. Van heel ver weg. Hoogste tijd dus om mijn chronische nachtzwaluwaanblikstekort weer eens proberen weg te werken. Aan het groene fantasiemannetje vroeg ik toestemming om het nachtzwaluwgebied na zonsondergang te mogen bezoeken. Dat was geen enkel probleem.

Veel hoop om ze in beeld te krijgen had ik niet. En het duurde langer dan ooit voordat ik ze ook maar hóórde. Toen ze hun typische, 
mechanisch klinkende trilzang eenmaal inzetten klonken ze echter heel dichtbij. Al snel volgden hun contactroepjes. En voordat ik er erg in had fladderden er vlak voor mijn neus twee nieuwsgierige nachtzwaluwen langs. Om snel weer door te vliegen en een twintigtal meter verderop op het wandelpad te gaan zitten. Eindelijk weer eens een vogelspotgeluksmomentje! (Bij twitchen wil dat nog maar zelden lukken. Blijkbaar is er tegenwoordig een zelfontdekking voor nodig.) 

Vlug viste ik de camera uit m'n rugzak om wat opnames te maken. Al snel vlogen ze weer op en voegde er zich een derde vogel bij hen. Op nog geen tien meter afstand was ik getuige van een prachtige nachtzwaluwshow! De vogels fladderden voor me langs, hingen als een biddende torenvalk bijkans boven mijn hoofd en pauzeerden af en toe op een goed zichtbare boomtak. Door een pijnlijke linkerteen maakte ik nog net geen vreugdedansje.

Op onderstaande video heb ik wat veelal wild bewogen opnames aan elkaar geplakt. Harde bewijsbeelden!






(Even testen hoever ik met mijn camera op de lekker volle maan kon inzoomen.)

donderdag 6 juli 2017

Humor

Dat vind ik nou lollig. Een zelf opgenomen vogelgeluid op waarneming.nl onder 'rietsgors' plaatsen (een algemeen voorkomende vogel). Terwijl je op de achtergrond de hier zeldzame snor zachtjes hoort snorren. Op het eind hoor je, als ik me niet vergis, ook nog even een waterralkreet. Speenvarkengeluid. Uiterst schuchtere vogel die ik nog steeds een keer moet zien

maandag 3 juli 2017

Dwergmeeuw



Deze jongen kwam ik afgelopen vrijdag tegen. Ik twijfelde tussen een hier zeldzame dwergmeeuw en een algemeen voorkomende kokmeeuw. (Hij wilde maar niet opvliegen.) Uit schaamtedreiging kies ik dan meestal voor de gewoonste soort. Maar het blijkt een 'prima' dwergmeeuw te zijn.