Valkparkiet, beflijstergezwel en Waalbrugslechtvalken

Sint Jansberg. Ik heb nog overwogen haar te vragen of ze wist dat er een vogel op haar hoofd zat. Maar ik wilde het beestje niet verstoren. Valkparkiet.

Spechtensucces! Eerst liet een zwarte specht uitbundig twee van zijn roepen aan me horen. Terwijl ze hoog over het bos vloog.

Om vervolgens gewoon in de boom voor mijn neus te landen!

Waarna een middelste bonte specht het nog eens herhaalde. In een boom voor mijn neus landen dan. Roepen deed hij niet. De bosuil waarop ik eigenlijk stond te wachten ook niet.

27 januari, 103 vogels op m'n 2021-jaarlijst. Ik ben niet ontevreden maar het kan beter. Frustratiesoort is vooralsnog de ringmus. Die ik één keer onzeker heb kunnen spotten. Net als die andere vogel. Hoe heet-ie ook alweer? Kom ik straks wel op. De slobeend werkte gelukkig goed mee.

Al samenwerkende brengen ze met pootbewegingen voedsel naar boven. Met hun forse snavel zeven ze waterplanten en waterdiertjes uit het water.

Onderweg naar G. in A., om mijn iPhone -2 in te ruilen voor een iPhone 7, kwam ik twee mooi poserende buizerds tegen. Op de terugweg zaten er vijf! Op de foto poseert een van de buizerds naast een grauwe gans. In tegenstelling tot wat sommige boswachters dachten, hebben ze bij mijn weten geen paarpoging ondernomen.

Zo van dichtbij zijn het behoorlijk imposante vogels.

Waar je beter geen ruzie mee kunt krijgen.

Het is inmiddels duidelijk geworden waarom de Ooijpolderbeflijster niet naar het zuiden is gevlogen.

Ik neem tenminste aan dat het gezwel op zijn rechtervleugel daar de reden van is. Arm beestje. Die gaat het niet redden, vrees ik.

Mooi hoor, zo’n vrouwtje grote zaagbek. En dan ook nog zo vriendelijk zijn om je meestal in het water vertoevende oranje flippers aan de vogelgraaf te tonen.

Hoppekee, buiging erachteraan! Applaus! Encore!

Een fietser meende met zijn grote, luid blaffende hond, vlak achter me langs over het voetpad te moeten rijden. Ik verontwaardigd opzij stappen. En m’n vogel ervandoor.

Gelukkig liet een paartje ijsvogel zich niet wegjagen. Jaloers op de zaagbekperformance imiteerde het mannetje speciaal voor mij een pinguïn in een blauwe regenjas.

Even eerder werd-ie wel héél wellustig gadegeslagen door een blauwe reiger. Die uiteindelijk toch maar ging voor het visje linksonder hem.

Daar zijn we weer! 

Vaste gasten in dit blog. De Waalbrugslechtvalken. Mannetje (kleiner) en vrouwtje. Jammer dat ze werden weggejaagd door de loeiende sirenes van de brandweerauto. Die aan kwam rijden om me van de Waalboog te plukken.*

Edit. Vergeet ik bijna de kemphaan in de Oude Waal! Terwijl je daar hier nou niet bepaald over struikelt. Al helemaal niet in de winter. Speciaal nog naar huis geracet om het door te geven aan topjaarlijster V. Omdat de accu van mijn iPhone -2 de geest had gegeven. Precies tijdens het versturen van een alert-app. Helaas bleek de vogel alweer gevlogen te zijn. (Later die week nog wel teruggevonden. Dus V. en de andere jaarlijsters hebben nog een kans...)

*Grapje, ja.

Havik én kat belagen steenuil

Ik had natuurlijk al de dwerggans die zestien jaar lang in de omgeving van Milsbeek zat. Maar dat was een wel heel verdacht beestje. Ondanks het gebrek aan een ring toch wel waarschijnlijk een escape. De twee per app vers gemelde dwergganzen in Overrasselt moésten dus getwitcht worden. 

Nou ja, die zaten er gewoon. Ik heb ze gezien. Een beetje foeragerend tussen tientallen toendrarietganzen, kolganzen, wat nijlganzen en één verdwaalde brandgans. Miniatuurkolgansjes. Kortere snavel, verder doorlopend wit op de bovenkop en een gele oogring. Mooie beestjes. Ongeringd maar waarschijnlijk afkomstig van een herintroductieproject in Zweden. Dus ook niet hélemaal zuiver op de graat. 

De grote opwinding kwam pas toen ik besloot om nog een blik op de ganzen te werpen via een andere kant van het weiland. Naast een auto, waarin collegavogelaar M. en zijn dochter bleken te zitten. Nadat M. een eindje verderop was gaan staan werd ik opgeschrikt door een ‘gillende’ vogel die voor mijn neus in de klauwen van een roofvogel belandde. Op hetzelfde moment besloten alle ganzen het luchtruim te kiezen. 

Geschrokken van de havik-aanval? Beide vogels ploften in het gras, waarna de havik het hazepad koos. Kwam dat door onze aanwezigheid of kwam het door de kat die opeens op het toneel verscheen?

De hevig protesterende prooi van de havik werd besprongen door de kat, weer met rust gelaten en kort daarop opnieuw aangevallen. 

Maar hij kon er vandoor vliegen voordat de pleziermoordenaar zijn tweede aanval kon voltooien. 

Met volledig uitgestrekte cameralens, in de vers invallende schemering, probeerde ik nog wat van het tafereel te filmen. Met als resultaat gruizige, hevig heen en weer zwiepende trilbeelden. Waar M. een dag later zeeziek van zei te worden. Dus ik heb er maar een screenshotcollage van gemaakt. De havikfoto's en de (scherpe) kattenfoto's zijn gemaakt door M. zelf. Ze zijn in volle prachtglorie te bekijken op zijn Twitterpagina.

Een klein moment na deze spectaculaire gebeurtenis hoor ik M. naast mij “Mars!” roepen. Hij bleek de prooivogel te hebben opgeraapt. Een buitengewoon prachtig, wónderschoon steenuiltje! Na zijn vlucht had het beestje geen hoogte kunnen maken, wilde het landen op een onzichtbaar vensterbankje en plofte hij in shock op de grond. Ik heb regelmatig steenuiltjes gezien maar op anderhalve meter afstand (corona) zie je pas echt hoe indrukwekkend mooi ze zijn. Die ogen! Op slag verliefd! 

Het uiltje werd uitgebreid op verwondingen geïnspecteerd door M. en zijn jonge dochter Z. 

“Is hij dood? Mag ik hem aaien?” 

Wonder boven wonder leek hij ongedeerd uit de strijd gekomen te zijn. We besloten de vogel bovenop een schuurtje te zetten, alwaar hij van de schrik zou kunnen bijkomen. Dat laatste vond hij niet nodig; op het moment dat M. zijn hand opende schoot hij er als een speer vandoor. Een aardige bijvangst van een dwergganstwitch! Vogelen blíjft verrassen.

Ik plaats toch maar het (geëdite) filmpje. Voor de mensen die zeeziek willen worden.

Intussen werk ik hard door aan mijn nieuwe jaarlijst. Je moet nu eenmaal een doel in het leven hebben. Hoe triviaal ook. Appelvink kon ik al bijschrijven.

Een vijftal kruisbekken zat nog steeds op hun oude plek. Er wilde er maar een op de bewijsfoto.

Om de paar minuten explodeerde er een groep van minstens vierentachtig foeragerende sijsjes uit hun boom.

En een mannetje kleine bonte specht liet zich mooi bekijken. (Let op het oogbeschermende knipvlies rechts.)

Vorig jaar gemist, nu heel kort in verrekijkerbeeld; vrouwtje blauwe kiekendief! Met 'geschubde' vleugels en een knallend witte stuit. Die onverwachte waarnemingen zijn het mooist!

Op het moment van schrijven (16 januari) zit ik op zesennegentig befietste vogels. Wat mij een mooie zesde plek in de top tien oplevert. Daar ga ik wel weer uitgegooid worden. Meerdere gemotoriseerde vogelaars willen dit jaar aan hun jaarlijst werken. En daar kan mijn oude fietsje niet tegenop. Gelukkig lig ik daar niet héél erg wakker van. Heus.

Wilde zwaan

 

Blog ik alweer bijna zes jaar over vogels? Geen wonder dat het gevoel dat ik mezelf hier nogal een beetje vaak zit te herhalen begint te overheersen. Eens kijken wat we daarmee doen. Misschien weer kortere blogs met minder bewijsplaatjes? De tijd zal het leren. 

Intussen een plaatje van mijn laatste lifers. Al meerdere keren gedipt. Nu mogen ze eindelijk op m’n levenslijst. Wilde zwanen! Meer geel op de snavel dan de kleine zwanen. Die je op de bovenste foto ziet staan. Het is een kilometer of zestig fietsen maar dan heb je ook wat.