vrijdag 31 maart 2017

Toadpix

Grappig. De eerste de beste foto die ik naar Birdpix stuurde werd direct gepubliceerd. Uit de hand genomen en geheel onbewerkt. Overmoedig stuurde ik daarna nog twee foto’s op die beide werden geweigerd wegens onscherp. Gek dat je dat zelf pas ziet als zoiets door een ander wordt opgemerkt. Enfin, op een enkele toevalstreffer na is Birdpix, zonder met rijstzak of statief op pad te gaan, te hoog gegrepen. Het moet wel leuk blijven, ik sleep al genoeg spullen mee op m’n fietsje, dus vooralsnog houd ik het bij gezellige, enigszins onscherpe foto’s voor op waarneming.nl en m’n blog. (Wel stiekem een praktijkboek vogelfotografie besteld!)



Gewone pad. De dood gepasseerd door het leven. Of zoiets. Ik vond het wel iets symbolisch hebben. Hoewel een wipje maken naast een lijk ook wel een beetje ranzig is...



























(Klik voor groter.) Vast te onscherp voor Toadpix. En dan zwijg ik nog over de in de weg zittende grassprieten en blaadjes. Voor de stripliefhebbers: ik noem ze Robert en Aline.

woensdag 29 maart 2017

Birdpix

Voor de gein en uit nieuwsgierigheid stuurde ik gistermorgen een zelfgemaakte vogelfoto naar 'Birdpix'. Die vogelfotosite plaatst foto's 'van redelijke tot zeer goede kwaliteit'. En de mijne is geplaatst! Toch leuk. 

Vandaag stuurde ik nog een foto om te kijken of het een toevalstreffer was of dat ik daadwerkelijk óók al heel goed kan vogelfotograferen. Niet geplaatst...* Nou ja, het was ook wel een heel gewaagde compositie. Zullen we maar zeggen. Morgen misschien toch maar eens die roodborsttapuit proberen. Of zal ik voor de witte kwikstaart gaan?














Maar hier hadden we de camera voor gekocht. Om een meeuw op zestig meter afstand te kunnen determineren. Nu kon ik dat helemaal niet, maar de waarneming.nl-beheerder maakte er zomaar een pontische meeuw van. Dus nu heb ik een foto van een zeldzame vogel die ik zelf niet herken. Achteraf gezien misschien toch niet zo zinvol.



In dit geval was een foto maken wel zinvol. In de verte herkende ik dit vogeltje niet. Zelfs niet met verrekijker. Met zoomlens kon ik er echter eenvoudig een kneu van maken. 




Ik zie vaag iets geelachtige in een boom verderop aan de weg. En ik hoor een roepje dat ik niet herken. Het zal toch niet een geelgors zijn? Die ben ik in dit gebied zelden of nooit tegengekomen. Ik grijp m’n fotocamera uit de fietstas, richt hem op het vogeltje, sta op het punt om af te drukken en… met een snoekduik landt er een andere vogel in de boom en schiet mijn vermoedelijke geelgors ervandoor. Balen! Dan maar een foto maken van dat vogeltje. Ik druk af en als ik inzoom op m’n digitale schermpje: nog een geelgors! 

Je moet dat vriendelijke knalgele gezichtje eigenlijk in het echt zien. Maar de foto geeft je een vaag idee van de schoonheid van dit wel heel leuke vogeltje. Ik plaats er gewoon twee foto's van!

Nog wat niet echt spectaculaire plaatjes:



Roodborsttapuit. (De foto waarop hij mooi voor zich uit kijkt was helaas onscherp.)



Gehakkelde aurelia.



Kleine plevier.

*Edit: de foto van de groenling is niet geplaatst door gebrek aan scherpte, lees ik zojuist. Daar kan ik mee leven.

maandag 27 maart 2017

Fotoweekend


Volgens mij mag dat eigenlijk helemaal niet. Achteraf een compositie in je foto’s snijden. Zonder statief en mét een uitgestrekte telelens ben je echter al blij als je je vogeltje überhaupt compleet in beeld krijgt. En dan zwijg ik nog over bijkomende moeilijkheden als harde stootwinden, schuddende bruggen en voorbijrijdende, lollig claxonnerende bromfietsers. Dus ik bijsnijd me helemaal suf. Waarbij het me opvalt dat ik een voorkeur heb voor rustige composities met veel ruimte en een beetje vogel. 
Gedetailleerde close-up-foto’s laat ik veelal liever over aan fotografen met betere apparatuur. Als het even kan zie ik ook graag een verhaaltje of een gebeurtenis in m’n foto’s. Helaas lukt dat lang niet altijd en blijft het gewoon het zoveelste plaatje van een vogel. Nou ja, ik heb er lol in. Daar doen we het om. Hieronder wat foto's die ik afgelopen weekend geschoten heb.



Fazant mannetje. Wat glimt dat beest me een partij in de zon zeg!



Heel leuk al die vogeltjes. Maar ik ben wel blij dat ik niet naast een park woon, waar een lantaarn staat, waarop een grote bonte specht dagelijks staat te hameren. 's Ochtends om zeven uur.



Witte kwikstaart met een pluisje in z’n navel.



Waaghalsbuizerd.



Waarom een groenling een groenling genoemd wordt…?

  
Soms ben ik best slim. Hoe denk ik er straks thuis aan de accu van m’n fotocamera op te laden? Juist, door er een foto van te maken. (En ja, ik heb natuurlijk twee accu’s.)



De Bemmelsedijk-ooievaars. Zouden ze al eieren hebben gelegd? En kan ik straks de jongen vastleggen op de digitale plaat?



Kievit kijkt alsof-ie iets aan zijn fiets heeft hangen.



Zomertaling probeert ongemerkt een grutto te passeren.



Deze tureluur is van de vogelwerkgroep Nijmegen e.o. 
Aan fotonabewerking doe ik zo min mogelijk. Op het bijsnijden na dan. Dus dat ellendige takje schilder ik niet weg in Photoshop. Ik moet hard zijn voor mezelf!



Deze tureluur is van de vogelwerkgroep Arnhem e.o.



Vier bonte strandlopertjes met fel tegenlicht. Ik ben er niet helemaal uit of dit nou een ontzettend artistieke of een heel slechte foto is.

Volgende keer hopelijk ook wat onscherpe foto’s van een zeldzame dwaalgast. (Hoewel ik niks te klagen heb hoor.)

zaterdag 25 maart 2017

Biesbosch

Vogelen met P. In de Biesbosch. Aan (auto)reizen heb ik een broertje dood, maar de kans om dit gebied te verkennen wilde ik me niet laten ontgaan. Met de ultrasportieve P. (schaatsen, wielrennen) was het een ervaring apart. Power-vogelen! Met de auto snelde hij van de ene naar de andere plas. Ter plekke werd het gebied gescand met de telescoop, waarna het aanwezige gevogelte op de smartphone werd ingevoerd. En daarna hop, de auto weer in voor de volgende plas. Waarbij ik continu te laat was met mijn veiligheidsgordel vastklikken voordat het alarmpiepje afging. Omdat ik nog met m'n verrekijker, fototoestel of de riem zat te klungelen. Terwijl P. in dezelfde tijd de telescoop in de achterbak opborg, weer wat vogels invoerde en de auto startte. (De man is ongeveer zeveneneenhalf keer zo snel als ik. Vermoedelijk leeft hij in een andere tijdsdimensie.)

Volop enthousiaste uitroepen tijdens het zoeken naar de vogels. 'Zomertaling! M'n eerste dit jaar!' 'Witgatjes! Vijf!' 'Waterpieper! Z'n borst begint al mooi zomerroze te worden!' 'Hoor je dat? Cetti's zanger! Geheimzinnig vogeltje dat je nooit te zie... daar vliegt-ie!' Grutto's! Hónderden! Hier gaan we een half uur naar kijken!' 'Zee-arend...!'

Op een zee-arend had ik niet durven hopen. Hoogstens op een exemplaar van drie milimeter groot in m'n verrekijker. We kregen twéé exemplaren van drie milimeter groot in de verrekijker! En in P's telescoop waren ze wel zes milimeter groot en kon ik zelfs wat kleurcontrast op de vleugels ontwaren. Zonder gekheid, hartstikke leuk om de vliegende deuren nu eens in het echt gezien te hebben. Met gekheid: ook al waren het in dit geval vliegende madurodamdeuren.



Razendleuk geluid maakt die cetti's zanger overigens. Een kort explosief knalletje uit het struikgewas. Heerlijk makkelijk herkenbaar voor een beginnend vogelaar als ik.

Helaas voor de fotoliefhebbers; van tevoren had ik me voorgenomen om 'in het moment' te gaan zitten en lekker te genieten van vogeltjes in mijn verrekijker. Dus me niet bezighouden met hoe fotovriendelijk het licht was, of ik de vogels op tijd voor de lens zou krijgen en me afvragen of het harde werk me een scherp plaatje met een mooie compositie zou opleveren. Bij één van de waterpiepers heb ik eerlijk gezegd nog wel een mislukte poging tot een foto gewaagd. En die honderden grutto's nodigden natuurlijk ook wel uit voor een paar mooie plaatjes.




M'n eerste waterpieper. Of nou ja, een van de eerste die dag. Ik wist niet dat die beestjes zo onscherp waren!




Grutto's. Klik voor groot. Als je daar zin in hebt.




Ze zijn (nog) niet goedgekeurd op waarneming.nl maar ik dacht dat die voorste twee IJslandse grutto's waren. En nee, ze staan niet op elkaar. Dat is gezichtsbedrog.


Edit: volgens mij zijn het helemaal geen IJslandse grutto's. Ik roep maar wat. Binnenkort de verschillen maar eens goed bestuderen.





Op dezelfde gruttoplas zaten ook zo'n honderdvijftig kluten. Het bruin, lichtblauw, donkerblauw in combinatie met de spierwitte kluten op deze onscherpe, slecht belichte foto vond ik wel mooi. Jammer dat die smient (?), wintertaling (?) er ook zo nodig bij moest gaan staan.



Hier doet de wintertaling het wel leuk.




Deze zéér artistieke foto van een grote Canadese gans op de Hatertse vennen schoot ik eerder deze week en wilde ik jullie niet onthouden. (Ik schoot ook een foto van een blauwe reiger maar die wil ik jullie wel onthouden.)

BewarenBewaren

dinsdag 21 maart 2017

Oefenen met de camera [2]

Snel even de Ooijpolder ingedoken om nog wat met m’n camera te oefenen. Licht in de vroege ochtend óf de vroege avond schijnt het mooist te zijn, dus dat komt goed uit zo rond zessen 's avonds. Hoe ik hem op de juiste manier scherpstel moet ik nog zien uit te vissen. Vooralsnog worden rietstengels die voor mijn onderwerp staan, of struiken áchter mijn onderwerp meestal scherp en het (veelal) vogeltje zelf onscherp. 



Terloops schiet ik een plaatje van een zwemmende grauwe gans. Thuis krijg ik spijt dat ik er niet wat meer mijn best op had gedaan. Want het licht en de kleuren vind ik mooi. 



Ik snijd er een compositie uit waar ik niet helemaal tevreden over ben. Gevoelsmatig klopt hij niet. Maar als plaatje van een beginnend vogelgraaf kan hij wel op waarneming.nl. En op m’n blog. Bovendien heeft de gans een intrigerende blik in z’n ogen en dat maakt een hoop goed. Het is verder wel de bedoeling dat foto’s van ordinaire vogels in de toekomst gewoon zonder tegensputtering in orde zijn.



Een roodborsttapuit bovenop een tak in de zon lijkt ideaal om te fotograferen. Maar de lucht is saai blauw en de takjes iel en kaal. Ik schiet toch een tiental foto’s waarvan bovenstaande me het beste bevalt. Een mooie krachtige houding met z’n koppie fijn en profil. Verder helaas wel een tien in een dozijn roodborsttapuitfoto. (Ik mopper graag.)



Eens kijken wat er gebeurt als ik flink inzoom. Juist. Niet helemaal scherp genoeg, en ondanks dat het een prachtig vogeltje is best een saaie foto.



Dan liever wat meer afstand. Met behulp van de takjes probeer ik er wat meer compositie in te snijden. Maar de ultieme roodborsttapuitplaat zal nog wel even op zich laten wachten. Er zit niets anders op dan me flink in de (vogel)fotografie te verdiepen. Wel een opluchting dat mijn bewijsplaatjes van de wat meer zeldzamere of lastig te determineren vogels gewoon schots, scheef en onscherp van mezelf mogen zijn!

Edit: er loopt een bijna onzichtbare rietstengel over de kop van de gans zie ik nu. Verdikkie!

Slechtvalk

'Hier ziet Gremmen mij vast niet!', dacht-ie. Mooi mis!


maandag 20 maart 2017

Kruis

Eerder vandaag vroeg ik me af wat de gekruiste snavels van die scholeksters te betekenen hadden. Zojuist zag ik het: 



'Verwijder ons van waarneming.nl, Mars. Denk aan onze privacy!'

IJseend

Afgelopen weekend moest er natuurlijk weer hoognodig gevogeld worden. En bij tijd en wijlen kwam daarbij de fotocamera uit de fietstas voor een mooi stilzittend vogeltje of een bijzondere waarneming.



Maar hier heb ik de camera voor gekocht. (Pijltje naar boven.) Om een steltlopertje op zestig meter afstand te kunnen determineren zonder met een loodzware, peperdure telescoop op pad te hoeven. Kwaliteit van de foto doet er minder toe. Al probeer ik er wel nog wat compositie in te snijden. Van dit vogeltje maakte ik zonder na te denken een (vrij) vaak voorkomende oeverloper. Al is het daar nog wel wat vroeg voor. Na de reactie 'Nog een keer kijken!’ van een waarneming.nl-beheerder maakte ik er een witgat van. Weer mis. Drie keer is scheepsrecht; op dit moment ga ik voor de bonte strandloper.


Op dezelfde slijkrand dacht ik een bontbekplevier te ontwaren. Ik meende iets geels bij zijn snavel te zien. Maar dat kan ook een verdwaalde pixel zijn. Dus het is waarschijnlijk een 'gewone’ kleine plevier. Op deze tevergeefse bewijscollage kun je overigens wel mooi het gekromde snaveltje van de eerder getoonde vermoedelijke bonte strandloper zien.



Geen puf om een uur te fietsen voor een geoorde fuut, dus ik ging wat dichter bij huis op zoek naar de een dag eerder gesignaleerde blauwborst. Die liet zich niet zien. Een op een heg zittende, minstens zo mooie ringmus (ja, toch?!) gaf me wel mooi de gelegenheid om een close-up uit te proberen. Net als bij andere van dit soort natuurfoto’s lijkt het net of er iemand een gekleurd scherm achter het beestje omhoog houdt. Wat die foto’s mijns inziens een fotostudio-achtige sfeer geeft. Die mij niet zo bevalt. De ellende met dit type natuurfoto’s, of eigenlijk natuurfoto’s in het algemeen, is dat het bijna onmogelijk is om er een stempel van de maker op te drukken. Het plaatje zou zowat door iedereen met een redelijke camera gemaakt kunnen zijn. Bij een tekening bijvoorbeeld pik je er meestal moeiteloos de tekenaar uit.



Zomertaling. Naar deze eend heb ik me vorige jaren helemaal suf gezocht. Dit jaar ben ik hem al drie keer tegengekomen. Of ik zoek beter, of ze zijn minder zeldzaam dan ik dacht.

Edit: 2017, een goed jaar voor de zomertaling.



Scholekster. Zoveel bij elkaar (uitgezoomd zo’n vijftien stuks) was ik er nog niet eerder tegengekomen. Grappig hoe de twee vogels in het midden een kruisteken maken met hun snavels. Het is vast een geheim signaal. Maar voor wat? En voor wie? Wederom schiet mijn vogelkennis ernstig tekort!



Kokmeeuw. Langzaamaan begin ik meeuwen steeds leuker te vinden. Op deze foto zie je mooi drie stadia van de overgang van winter- naar zomerkleed.
Zwart-witfoto met hier en daar wat tintjes roodbruin. Lijkt het wel.



Ik kom mijn zondagavond heus wel door.



Een nijlgans die denkt dat hij een ooievaar is. Lelijke foto. Maar wel grappig. Vind ik.


Als ik Schotse vogelaar M. tegenkom dan heeft hij altijd iets bijzonders gezien. Daar kamt hij ieder weekend heel precies de Ooijpolder van voor naar achter voor uit. Deze keer vond hij een dode das, twee zwartkopmeeuwen (die ik helaas niet tussen bovenstaande kokmeeuwen kon terugvinden) en een zeldzame ijseend. Dat zou een nieuwe Gelderse vogel voor mij zijn! Dus ik fietste met spoed naar haar (het was een vrouwtje) vermoedelijke verblijfplaats.



Aldaar kon ik de vogel niet terugvinden tussen alle minuscule stipjes aan de verre overkant van de plas. Gelukkig werd ik vanaf de dijk toegefloten (geen koekoeksgeluid deze keer) door vogelechtpaar J. en E. en mocht ik door hun telescoop een blik op het welzeker aanwezige beestje werpen. 


Ik had me een enorme eend voorgesteld, maar ze bleek half zo klein als een gemiddelde fuut. Wat haar in mijn ogen gelijk een stuk delicater en mooier maakte. Benieuwd of ze nog een tijdje op deze plek blijft. Of er al snel weer vandoor gaat.* Dit was de beste foto, althans een uitsnede, van het veertigtal plaatjes dat ik met uitgestrekte telelens geschoten heb in de richting waarvan ik vermoedde dat het beestje zou zitten. Op m'n computerscherm kon ik haar pas echt ontdekken. (Ik moet een nieuwe bril geloof ik.)



Afscheidsfoto van de kolganzen. De meeste zijn alweer naar het noorden vertrokken. En deze jongens zullen ook wel niet lang meer blijven. Jammer, want het is zó leuk als ze met honderden tegelijk, luid gakkend, vlak over je hoofd scheren.

*Edit: helaas, ze is er alweer van tussen.