Onzin ook, die lijstjeslust van mij. Snel door naar de mooiste en/of bijzonderste natuurwaarnemingen die ik in 2018 had. Befietsbare waarnemingen, hè! Ik ga natuurlijk niet in een gemotoriseerd voertuig zitten vogelen. Kom nou.
Zwartbuikwaterspreeuw. Deze jongen heeft me veel plezier bezorgd. Helaas is hij deze winter niet terugverdwaald. Maar we houden goede hoop...
Putter. Nog meer hoogwaterpracht. Ook al had ik liever wat minder rug en wat meer kop gezien.
Witstuitbarmsijs. Derde van links. Drie keer voor naar Arnhem gefietst. Slechts één keer getroffen.
Topper. Zo'n tien á elf stuks zaten er begin februari in de Bisonbaai.
De Wijchense solopestvogel. Met gratis carnavalsachtergrondmuziek en dronkenmansgeclaxonneer.
Honderden spreeuwen overwinterden hier een paar straten verderop. Tot verdriet van de auto-eigenaren. (Poep.) En tot vreugde van mij. Hoe ze tegen de avondschemering hun slaapboom in vlogen was een spectaculair gezicht. Hoe ze er 's ochtendsvroeg uit vlogen was helemaal het filmen waard.
De sperwer was er ook blij mee.
Klapekster. De beul van de Ooijpolder laat zich ieder jaar weer zien. Ik hoop hem nog eens met prooi te mogen waarnemen. Dit jaar zag ik hem wel een keer heel fel achter een torenvalk aanjagen. Brutaal lefgozertje!
Dankzij de app-groep kon ik deze groep kraanvogels meepikken. En ze ook nog eens vaagjes boven een herkenbaar Nijmegen fotograferen.
Grote Zee-eend. Twee keer gezien in 2018. Het mooiste in de Bisonbaai.
Goudplevier. Ik stond in Arnhems vogelwerkgebied toen ze overvlogen en ben snel over de grens gerend om ze als Nijmeegse vogels te kunnen invoeren op waarneming.nl!
Sneeuwgors. Voor deze tamme jongen kwam ik toen de goudplevieren overvlogen. Hij foerageerde steeds tussen de twee vogelwerkgebieden. Behalve als ik er was. Dan bleef de naarling standvastig in Arnhems gebied zitten.
Ransuil. Met lopende camera op onderzoek naar een geheimzinnige vogel in het struikgewas. Kwam uiteindelijk recht op me af vliegen!
Waar zitten we eigenlijk qua tijd? O ja, de allerlaatste beelden van de zwartbuikwaterspreeuw in de Ooijpolder. Vastgelegd voor het nageslacht op 23 maart 2018.
Roodhalsgans. Tussen de brandganzen. In de Bemmelse polder. Prachtig kunnen bekijken.
Nóg leuker dan de twee roodhalsganzen was deze net iets eerder zelf ontdekte, hier zeldzame rouwkwikstaart.
Dwergmeeuw. Op verschillende plekken gezien. Oude Waal, Kraaijenbergse Plassen en deze jongen (of dame) in Park Lingezegen.
Engelse Kwikstaart. In hetzelfde park mijn eerste Engelse kwikkie. Ik meen er nog een in het eigen werkgebied gezien te hebben. Maar die ging er vandoor voordat ik een foto kon maken.
Reuzenstern. Ook weer in Park Lingezegen. Een plaatselijke tv-zender toonde tot twee keer toe interesse in de bibberbeelden. Vooralsnog niks meer van gehoord...
Buidelmees. Een typisch bewijsplaatje. Hij liet zich heel lastig zien.
Purperreiger. Een heel bijzondere verrassing na afloop van een dinsdagavondexcursie. Ver weg in de top van een boom. Ging er vandoor voordat hij getwicht kon worden.
Noordse Stern. Acht vogels in het Weurtse Grote Grindgat. Ooit hoop ik ze nog eens ter plekke van de visdief te kunnen onderscheiden.
Kleine Bonte Specht. Heel mooi kunnen zien tijdens een door powervogelaar P. geleide excursie in De Hamert. Heel soms hoor je ze. Maar om ze te zien moet je echt geluk hebben.
Noordse Kwikstaart. Ook dit jaar weer kunnen meepikken op zijn 'vaste' plek. Grote Grindgat Weurt.
Raaf. Ik vermoed dat dit paartje niet van mijn aanwezigheid gediend was. De onzedelijke scheldwoorden vlogen me om de oren. Terwijl ze boven mijn hoofd cirkelden.
Krooneend. Deze foto van mijn eerste krooneend kostte me een rood, opgezwollen onderarm. De eend werd tegen fotografen verdedigd door een meerdere keren stekend insect.
Grauwe Klauwier. Of deze foto in de fotorubriek van ons vogelwerkgroepblad mocht. Daar vond ik hem echt te slecht voor. Ondanks het bijzondere moment. Bovendien had ik al vier pagina's volgepend met mijn vogelbelevenissen. Wie wil er nou Mars-overkill?!
We zijn inmiddels aanbeland in half mei. Met twee bontbekplevieren in de Millingerwaard.
Hoogtepunt van het jaar was toch wel het live volgen van de Beleef-de-lente-zwarte-stern. Van ei tot uitvliegen heb ik het jong kunnen bestuderen. Geteisterd door regen, wind, blauwe reiger, kokmeeuw en Mars Gremmen heeft hij het toch maar mooi overleefd.
3 juni: het Beleef-de-lente-vrouwtje heeft twee eieren gelegd op vlotje 10.
17 juni: op de webcam was het niet te zien, dus ik kon als eerste melden dat 10A en 10B waren geboren. (Ik ben dól op al dan niet onbenullige primeurtjes.)
25 juni: een ouder zit op gestorven kuuk 10A.
(Omstreeks) 10 juli: 10B groeit gelukkig als kool.
(Omstreeks) 15 juli: tijd voor vliegoefeningen.
(Omstreeks) 19 juli: het jong is inmiddels groter dan zijn ouders!
(Omstreeks) 21 juli: hij heeft het vliegen inmiddels aardig onder de enkel.
27 juli: de (vermoedelijk) allerlaatste foto van 10B. Vlak voordat hij zich uit de vleugels maakte richting IJsselmeergebied.
Alle blogs waarin de zwarte sterns voorkomen teruglezen? (Dat doe IK niet eens!) Klik hierzo. Bewegende bibberbeelden van de zwarte-stern-kolonie vind je op mijn YouTube-kanaal. In 2019 helaas geen BDL-camera op de sterns. Dus ik moet een andere BDL-familie gaan volgen. Gewoon achter m'n computer. Wordt vervolgd...
Huiszwaluw. Mijn Sovon-gedeelde-vierde-prijs-foto. Die ik inmiddels 387 keer op de social media heb gedeeld. (Minstens.)
Temmincks Strandloper. Dit jaar kreeg ik hem eindelijk voor het eerst te zien. Eentje bij de Kraaijenbergse Plassen en twee net over de grens van mijn vogelwerkgebied. Van die laatste twee kon ik de beste kiekjes schieten.
Twee waarnemingen van de wespendief in 2018. Beide pas na bestudering van de foto met zekerheid weten te determineren. Daar hebben we nog wat werk aan de winkel.
Koninginnenpage. Een topjaar voor deze onbeschaamd vlak voor mijn neus parende prachtvlinder. Nooit eerder zoveel gezien. Leve de aarde-opwarming...!
Grote weerschijnvlinder. Jaren tevergeefs naar gezocht. Eindelijk gevonden. Nu nog een mannetje. (En wat foto's waar de vlinder mooier op staat.)
Witoogeend. Meerdere keren gedipt. In juli liet hij zich eindelijk uitstekend bekijken in de Hatertse Vennen. Er was wel iets met deze eend. Ik kan me alleen niet precies herinneren wat.
Roerdomp. Een (Arnhemse) reiger zoals je hem liever niet ziet.
Leuke foto's kunnen schieten van het drietal zwarte ooievaars in de Ooijpolder. Dit is daarvan niet de beste. Maar om vergelijkingsmotieven wel de leukste.
Twee zwarte ruiters (in winterkleed) in de Oude Waal.
Een kleine zilverreiger landde niet ver van mij vandaan om uitgebreid te gaan vissen.
17 september. De in mijn werkgebied laatste op waarneming.nl gemelde en gefotografeerde blauwborst van het jaar. Landelijk staat-ie op de zeventiende plaats. (Niet allemaal groen bevinkt.) Tranen in mijn ogen van trots...!
Witvleugelstern. Lastig te fotograferen door de grote afstand en zijn wilde capriolen. Was best nog wel aardig te onderscheiden van het drietal zwarte sterns waar hij mee optrok. (Vraag me niet meer waaraan dan.)
Over lastig te fotograferen gesproken! Behalve dat het zeer zeldzame resedawitje geen moment stil zat, moest ik tijdens het sprinten ook hindernissen als greppels en braamstruiken zien te overbruggen.
Op een gegeven moment had ik én een boomvalk én een visarend in beeld. Spectaculair, maar ik had ze liever rustig een voor een gezien.
De, of een, Kraaijenbergse-Plassen-roodhalsfuut in actie.
Wát een leuke vogel was dat zeg. De Steppevorkstaartplevier bij Batenburg. Prachtig hoe hij in de lucht naar insecten hapte.
...
Niet eens een zwaar beroerd bewijsplaatje van de 2018-bruine boszanger. Wel een zwaar beroerde geluidsopname.
Mijn chronische zeearendentekort werd in 2018 dubbel en dwars goedgemaakt. Nu nog een volwassen exemplaar in beeld zien te krijgen.
De ruigpootbuizerd in de Ooijpolder. Het weer was nogal donker maar de vogel liet zich prima bekijken. Na een paar dagen was hij weer vertrokken.
Het hoogste aantal van de op de zonnebloemen in de Ooijpolder foeragerende decembergroenlingen, stelde ik middels een foto vast op 1164 exemplaren. Daar zaten ook wat vinken bij. En één keep. Minstens...
Kleine Zwaan. Deze solozwaan zat een heel eind weg. Op oudejaarsdag kon ik er een stuk dichterbij maar liefst zeventien bekijken.
Mooier dan een staartmees wordt een vogeltje niet snel. Maar dan is daar opeens de witkopstaartmees!
Mijn laatste zeldzame vogel van 2018: de middelste zaagbek. Een prima vogeljaar dus weer. Met verschillende lifers. En een jaar waarin ik op mijn eigen ietwat trage manier weer een hoop bijgeleerd heb. Benieuwd wat 2019 voor ons in petto heeft!
Wat een hoop verschillende vogels!
BeantwoordenVerwijderenJa, het was weer een goed jaar!
BeantwoordenVerwijderen