Havik én kat belagen steenuil

Ik had natuurlijk al de dwerggans die zestien jaar lang in de omgeving van Milsbeek zat. Maar dat was een wel heel verdacht beestje. Ondanks het gebrek aan een ring toch wel waarschijnlijk een escape. De twee per app vers gemelde dwergganzen in Overrasselt moésten dus getwitcht worden. 

Nou ja, die zaten er gewoon. Ik heb ze gezien. Een beetje foeragerend tussen tientallen toendrarietganzen, kolganzen, wat nijlganzen en één verdwaalde brandgans. Miniatuurkolgansjes. Kortere snavel, verder doorlopend wit op de bovenkop en een gele oogring. Mooie beestjes. Ongeringd maar waarschijnlijk afkomstig van een herintroductieproject in Zweden. Dus ook niet hélemaal zuiver op de graat. 

De grote opwinding kwam pas toen ik besloot om nog een blik op de ganzen te werpen via een andere kant van het weiland. Naast een auto, waarin collegavogelaar M. en zijn dochter bleken te zitten. Nadat M. een eindje verderop was gaan staan werd ik opgeschrikt door een ‘gillende’ vogel die voor mijn neus in de klauwen van een roofvogel belandde. Op hetzelfde moment besloten alle ganzen het luchtruim te kiezen. 

Geschrokken van de havik-aanval? Beide vogels ploften in het gras, waarna de havik het hazepad koos. Kwam dat door onze aanwezigheid of kwam het door de kat die opeens op het toneel verscheen?

De hevig protesterende prooi van de havik werd besprongen door de kat, weer met rust gelaten en kort daarop opnieuw aangevallen. 

Maar hij kon er vandoor vliegen voordat de pleziermoordenaar zijn tweede aanval kon voltooien. 

Met volledig uitgestrekte cameralens, in de vers invallende schemering, probeerde ik nog wat van het tafereel te filmen. Met als resultaat gruizige, hevig heen en weer zwiepende trilbeelden. Waar M. een dag later zeeziek van zei te worden. Dus ik heb er maar een screenshotcollage van gemaakt. De havikfoto's en de (scherpe) kattenfoto's zijn gemaakt door M. zelf. Ze zijn in volle prachtglorie te bekijken op zijn Twitterpagina.

Een klein moment na deze spectaculaire gebeurtenis hoor ik M. naast mij “Mars!” roepen. Hij bleek de prooivogel te hebben opgeraapt. Een buitengewoon prachtig, wónderschoon steenuiltje! Na zijn vlucht had het beestje geen hoogte kunnen maken, wilde het landen op een onzichtbaar vensterbankje en plofte hij in shock op de grond. Ik heb regelmatig steenuiltjes gezien maar op anderhalve meter afstand (corona) zie je pas echt hoe indrukwekkend mooi ze zijn. Die ogen! Op slag verliefd! 

Het uiltje werd uitgebreid op verwondingen geïnspecteerd door M. en zijn jonge dochter Z. 

“Is hij dood? Mag ik hem aaien?” 

Wonder boven wonder leek hij ongedeerd uit de strijd gekomen te zijn. We besloten de vogel bovenop een schuurtje te zetten, alwaar hij van de schrik zou kunnen bijkomen. Dat laatste vond hij niet nodig; op het moment dat M. zijn hand opende schoot hij er als een speer vandoor. Een aardige bijvangst van een dwergganstwitch! Vogelen blíjft verrassen.

Ik plaats toch maar het (geëdite) filmpje. Voor de mensen die zeeziek willen worden.

Intussen werk ik hard door aan mijn nieuwe jaarlijst. Je moet nu eenmaal een doel in het leven hebben. Hoe triviaal ook. Appelvink kon ik al bijschrijven.

Een vijftal kruisbekken zat nog steeds op hun oude plek. Er wilde er maar een op de bewijsfoto.

Om de paar minuten explodeerde er een groep van minstens vierentachtig foeragerende sijsjes uit hun boom.

En een mannetje kleine bonte specht liet zich mooi bekijken. (Let op het oogbeschermende knipvlies rechts.)

Vorig jaar gemist, nu heel kort in verrekijkerbeeld; vrouwtje blauwe kiekendief! Met 'geschubde' vleugels en een knallend witte stuit. Die onverwachte waarnemingen zijn het mooist!

Op het moment van schrijven (16 januari) zit ik op zesennegentig befietste vogels. Wat mij een mooie zesde plek in de top tien oplevert. Daar ga ik wel weer uitgegooid worden. Meerdere gemotoriseerde vogelaars willen dit jaar aan hun jaarlijst werken. En daar kan mijn oude fietsje niet tegenop. Gelukkig lig ik daar niet héél erg wakker van. Heus.