28 april 2019. We maken er weer een mooie lange vogelzondag van. De eerder waargenomen purperreiger laat zich helaas niet meer zien in de Bemmelse polder. Op dezelfde plek hoor ik wel voor het eerst een cetti’s zanger zingen. Bij het be-verrekijken van de oeverrand kan ik hem niet vinden. Twee relaxende ijsvogeltjes laten zich daar wel wel mooi bekijken. Zonder de c-zanger had ik ze nooit opgemerkt. Dat oranje-blauw camoufleert beter dan je zou denken.
Een eind verderop jaagt een steenuiltje een drietal eksters weg van zijn boom. Eén ekster keert nog even terug om uitdagend voor hem te gaan zitten. Razend onpopulair, die eksters. Maar ik vind ze hartstikke mooi.
Tegen beter weten in besluit ik weer door te fietsen naar de plek waar de hop zat. Die is vast allang weer vertrokken. Iets daarvoor zie ik een roofvogel met lange staart langsvliegen. Ongetwijfeld een havik. Check ik thuis wel even op m’n computerscherm.
Op de hop-plek is het graslandje, waar ik eerder die week met mijn knieën wat brandnetels had platgedrukt om Engelse en Noordse kwikstaart te kunnen vogelgraferen, afgezet met wat paaltjes en een wit lint. Duidelijke hint naar de al dan niet fotograferende vogelaars... Mea culpa.
Zoals verwacht géén hop. Ook geen Engelse of Noordse kwikstaart meer. Wel gele en witte. Maar wat vliegt daar bij de voorheen zeearendboom? Ingekeepte waaierstaart... wouw! Bij thuiskomst bleek het een zwarte wouw te zijn. Vogelgraaf M. liet mij per mail weten dat het geen rode was omdat die vijf ‘vingers’ heeft. De zwarte heeft er zes.
Zo zit je jaren smachtend te wachten op een zwarte wouw, en zo zie je er opeens twee binnen een maand. Of drie? De vermoedelijke havik van een half uurtje eerder bleek ook een zwarte wouw te zijn. En léék toen met behoorlijke vaart richting Nijmegen te vliegen.
Even van het spektakel bijkomen met een zingende zwartkop...
En een zingende sprinkhaanzanger. Tussendoor zag ik nog mijn eerste 2019-tuinfluiter. Die wilde helaas niet op de foto. Door naar Waterrijk-Oost!
Een weiland vol jonge kieviten wil ik zien! Ik zag er slechts twee. Waarvan een onder moeders 'paraplu'.
De zoveelste prachtig poserende gele kwikstaart. Het spijt me, maar dan moet-ie toch maar weer op de foto.
Een zestigtal eerste 2019-gierzwaluwen boven het Waterrijk. Welkom terug, vrienden! (Ik hoop niet dat dit al te pathetisch klinkt...) Ze zijn heel lastig te vogelgraferen. Dus ik kies voor een plaatje met één gierzwaluw en een out of focus grauwe gans. En ver weg een oeverzwaluw.
Altijd even met de camera inzoomen om te kijken of het echt weer de zoveelste buizerd is. En dan thuis ontdekken dat er een stel mij-maak-je-niet-bang-gele-kwikstaarten achter hem zitten. En naast hem fladderen.
Kluut, aalscholver en, goed kijken, kleine plevier.
Twee ongeduldige automobilisten hopen een glimp van de nog steeds aanwezige snor op te vangen. Nee, ik heb hem niet gehoord, meld ik ze. Ze vertrekken, terwijl ik op mijn gemak wat verwegplaatjes van een foeragerende bruine kiekendief schiet. Met op de achtergrond de ratelende zang van de snor...
Pas op Anne-Marie, hij wil wel érg graag. Dat kan nooit goed gaan. 93% van vliegtuigspandoekhuwelijksaanzoeken loopt af met een vechtscheiding!*
Met het blote oog zag ik in eerste instantie het vliegtuigje met spandoek voor een sliert ganzen aan.
*Fakenews.
Op de akker aan de andere kant van de Linge hoor ik kwikstaarten zingen. Checken of er bijzondere tussen zitten dus. Helaas, allemaal wit of geel. Maar links van mij, op een flinke afstand, zie ik iets bewegen. Parende torenvalken?
Dan zouden het homoseksuele mannetjes moeten zijn. Het is een gevecht. Het onderste mannetje werd even plat tegen de grond geduwd maar weet zich los te worstelen. En gaat er, al dan niet gehavend, snel vandoor.
Het zijn vrij beroerde screenshots, uit een vrij beroerd filmpje. Toch bijzonder genoeg om even op YouTube te plaatsen.
Op de terugreis ontdek ik wéér een groepje gele kwikstaarten. Tip: paardenweitjes altijd even afzoeken naar deze vogels. De paarden jagen met hun hoeven insecten uit het gras omhoog. En daar zijn die gele rakkers gek op. Deze keer heb ik weer eens goed beet: Engelse kwikstaart!
Overige vogels op de terugreis: mannetje tapuit.
Mijn blauwe reiger(s).
Mijn nog steeds broedende torenvalken.
Twee patrijsjes.
En een zwarte zwaan. Onverwachte exotische verschijning in de Lentse waalstrang.
De laatste vogel van de dag zie ik in een korte flits, met iets in zijn poten, op de waalbrug landen. Onzichtbaar op de plek waar ik fiets. Snel naar de waalkade geracet om mijn vermoeden bevestigd te zien. Slechtvalk met prooi! Het sneeuwt boven de Waal.
Paar dagen later. Natuurgebied De Diepen bij Milsbeek blijkt tot een waar steltlopertjesparadijs getransformeerd te zijn. Scholeksters, kleine plevieren, groenpootruiter en deze bosruiter kwam ik er tegen. Natuurmonumenten maakt het gebied geschikt voor blauwgrasland en hoogveen. Meldde powervogelaar P. op Facebook. De plasjes zullen daardoor weer verdwijnen. Maar daar krijgen we andere, bijzondere natuur voor terug.
Ik keek er even heel raar tegenaan. Het zijn twee parende kleine plevieren. Normaal gesproken duurt zo'n paring enkele seconden. Maar deze kon ik eerst in verbazing ontdekken, vervolgens met mijn kijker ontcijferen en er daarna ook nog een bewijsplaatje van schieten.
Andere eerste 2019-vogels die dag: een baltsende zomertortel! Vermoedelijk verjaagd door een schreeuwende hondeneigenaar die zijn buldog-achtige beest in het natuurgebied ongeriemd meende te moeten uitlaten. (Ondanks het waarschuwingsbord dat er op dit moment pasgeboren reekalfjes rondwankelen.) Dus ik heb de duif helaas niet kunnen zien. Wel gehoord én gezien: mijn eerste fluiter dit jaar.
De bonte vliegenvanger heb ik niet met zekerheid kunnen ontdekken. Hetzelfde geldt voor een gierzwaluw binnen mijn vogelwerkgebied. De boomvalk staat ook hoog op de wil-ik-zienlijst. Hopelijk wat plaatjes van deze vogels in mijn volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten