De Ooijpolder-2016-klapekster

'Wat een malloot!', zullen we tegelijkertijd gedacht hebben. Ik, met een oude verrekijker voor mijn neus, starend naar zeven grote zilverreigers in een mistig weiland, en mijn collega MR, gekleed in een hip joggingpak, die mij hijgend en groetend passeert.

Vier puttertjes zie ik pas als ze slechts op een paar meter afstand, net langs de weg, kwetterend voor me opvliegen. Jammer, ik had met dit grauwe weer graag hun vrolijke kleuren even van dichtbij willen aanschouwen.

De zieke haas van twee dagen geleden is, zoals verwacht, gestorven en ligt vredig dood te zijn in het gras. Niemand zit natuurlijk te wachten op een stomme iPhone-foto van het beestje. Daar is niks artistieks aan. Had ik nou toch maar mijn tekengerei meegenomen.

Zie ik nu de vandaag eerder op waarneming.nl gemelde bruine kiekendief voorbij vliegen? Hij jakkert flink door en neemt af en toe een korte glijpauze. De uiteindes van zijn vleugels krullen licht op. Meer waarneemtijd geeft hij me niet. Wat is kijken toch moeilijk als je het snel moet doen.

Gekraak in het struikgewas. Ik kan er nog net een weghoppend wit staartje uit distilleren. Móet wel een reetje zijn geweest.

Pakweg vijfentwintig opvliegende kramsvogels snel-tel ik. Maar waarom blijft die ene, in de boomtop verderop, gewoon zitten? Verhip, daar had ik al niet meer aan gedacht! Mijn eerste klapekster van dit jaar. Onbetwiste determinatie!

Waarneming.nl