Voor de tweede keer zetelde ik me bij de plas water aan de Bemmelse dijk. Het blijft een drukke plek qua voorbijgangers. Maar zo af en toe kwam er toch een gevleugelde vriend langs voor een hapje modder of een slokje water. Zoals deze boerenzwaluw.
Deze puttertjes leken mij pas laat in de gaten te hebben. Razendsnel wierp ik ze mijn warmste glimlach toe. Ze wisten niet hoe snel ze zich uit de vleugels moesten maken.
Ik herinner me dat er als kind hele zwermen mussen bij ons over het trottoir zwierden. Tegenwoordig ben ik al blij met één huismus op een paaltje.
Een tijdje geleden reageerde een professioneel vogelaar met een keiharde ontkenning op mijn opmerking dat de zang van een roodborsttapuit wel wat weg had van de zang van een heggenmus. Een tijd later bevestigde een andere professionele vogelaar mijn waarneming volmondig.
Nog een reden voor vogels om zo ‘welwillend’ te poseren voor mijn camera, is dat ze hun nestplek niet willen verraden tijdens het aanvliegen met voedsel voor hun jongen. Niet te lang blijven staan dus. Graspieper 1.
Ze vliegen je in deze tijd om de oren. Grasmus.
Aan nagels knippen doen graspiepers niet.
De helft van een paartje tureluur houdt de man op het fietspad goed in de gaten.
Een van de weinige vogels die mij net te weinig tijd gaf om eens stevig op haar in te zoomen. Een bewijsplaatje wordt het dan. Vrouwtje zwarte roodstaart.
Deze kneu bleef onverdroten doorzingen terwijl ik steeds dichter naar hem toe schoof. “Putter?”, vroeg een voorbijfietsende man. Zachtjes mompelde ik ‘ja’ in de hoop dat hij door zou fietsen en de ‘putter’ zou blijven zitten. Wat ze gelukkig deden.
Graspieper 1: "Heb je het gehoord? Mars Gremmen heeft weer een nieuw berichtje op zijn natuurblog geschreven."
Graspieper 2: "Néé...!"
Ik meende hem al eerder te horen. Later, in de schemering ontdekte ik de grutto ook. Van links naar rechts: grauwe gans, grutto, kuifeend en een eh.. eh...
Bevrijdingsdag bracht mij een mannetje krooneend. Al eerder gedipt en nu eindelijk in beeld. Een avond eerder door keramiekkunstenares en vogelaar M. ontdekt. Nieuwe Gelderse vogel! (Al zul je zien dat het gewoon een ontsnapte siervijvereend is.)
Vlakbij de krooneend zat dit meerkikkertje.
De hartstochtelijk zingende nachtegalen in het struikgewas vlakbij kreeg ik noch op de foto, noch in beeld. Dit eenzame staartmeesje werkte iets beter mee.
En deze kievit wilde ook wel laten zien hoe prachtig hij van kleur is. Bij de juiste belichting.
Afgelopen zondag fietste ik mijn eerste Big Day. In vierentwintig uur zoveel mogelijk vogelsoorten zien te waarnemen. Samen met twee teamgenoten kwamen we op een score van drieënnegentig vogels. Wat ik persoonlijk helemaal niet zo onaardig vind. De vogels en onze fietsroute kun je naar wens hier bekijken. Het verslag bewaar ik voor De mourik, het verenigingstijdschrift van mijn vogelwerkgroep.
Een dag na de Big Day keerde ik nog eens terug naar het Weurtse grindgat. Nieuwsgierig of ik nu wél een gele kwikstaart, oeverzwaluw, zwarte stern of oeverloper kon waarnemen. Helaas. Een mannetje rietgors zong hartstochtelijk op een bloementak.
En er vlogen twee lepelaars over.
De bosrietzanger waar we ook naar zochten liet zich nu wel zien. Een van de laatste in Nederland arriverende zomervogels.
Verder met de dinsdagavondexcursie in de Bemmelse polder onder leiding van vogelgrafe J.
Iets daarvoor fietste ik nog even naar de Oude Waal. Om te kijken of er al zwarte sterns op hun toekomstige broedplek gearriveerd waren. Bij aankomst zag ik er gelijk een zitten op een paal in het water. Met naast hem een visdiefje. Nadat ik ze benaderde vloog het sterntje op en werd zijn plek ingenomen door nog een visdief. Die duidelijk liet zien waarom hij zo genoemd wordt. Al klinkt 'dief' wel erg onaardig. Je zal zien dat die naam weer door de mens bedacht is.
Na een tijdje voegde er zich een tweede zwarte stern bij het groepje. De komende tijd ga ik me eens wat meer in deze prachtig sierlijke vogeltjes verdiepen. Dus je zult ze hier nog regelmatig langs zien fladderen. Of je het nou leuk vindt of niet.
In de Bemmelse polder kwamen de gebruikelijke vogels langsvliegen. Roodborsttapuit, grasmus, graspieper, tureluur, kleine karekiet.
Ik mag mezelf graag op de borst kloppen over mijn vogelontdektalent. Regelmatig weet ik als eerste een vogel of ander dier te spotten*. En dat moet dan iedereen weten. Niet dat ik zo'n selfkicker ben. Het is puur enthousiasme en wanhopige hunkering naar complimentjes. Die voorkomt uit het feit dat ik verder nergens goed in ben. Ja, je zou kunnen zeggen dat ik goed kan tekenen. Maar je kunt ook zeggen dat opvallend veel andere mensen heel slecht tekenen. Of zoiets.
De beversnuit in het water ontdekte ik dus tot tweemaal toe als eerste. Later kregen we drie bevers in beeld. Na afloop van de excursie, toen de groep afscheid had genomen, was ik de enige die een steenuiltje op tien meter afstand zag zitten. Toen waren echter alleen de excursieleidster, haar man en ik over.
J. begon onmiddellijk op haar knieën het uiltje te aanbidden. Onderwijl wat foto's nemend. Zelf heb ik de vogel daar eerder al aardig kunnen fotograferen. In de schemering ondernam ik maar geen nieuwe poging.
"Dat was even spannend!". Dat kon je wel stellen, ja. Terwijl ik, tot grote hilariteit van J. en haar man, op dertig meter afstand stond te wachten, tot het elkaar kopstoten uitdelende zestal runderen zich van het fietspad verwijderde, fietste een vrouw gewoon tussen de opgefokte kudde door. Dapper, zou je kunnen zeggen. Ik vond het echter tamelijk oerstom. Als ik bronstig ben moet je ook niet vlak langs me heen fietsen. Levensgevaarlijk! (Geen zorgen; ik was voor het laatst bronstig in 1997.)
*Vies woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten