'Het is een dode bever.' Ik had me voorgenomen om geen foto's te maken tijdens de achtdelige vogelcursus die afgelopen week van start ging. (Je bent nooit te oud om te leren. Dat dachten de andere cursusleden ook. Op één na hadden ze allemaal mijn vader of moeder kunnen zijn. (En met een beetje geluk vind ik er een nieuwe vader en moeder, want de mijne zijn op.)) Maar voor een dode, half in het water liggende bever wilde ik wel een uitzondering maken. De witgatjes, groenpootruiter en ijsvogel in de plas waren al verstoord door twee illegale wandelaressen met een hond, dus ik liep de dijk af om wat foto's van de arme drommel te nemen. Hij lag nog steeds op flinke afstand maar op mijn fotocamerabeeldschermpje zag ik duidelijk de beverneus en beveroortjes op zijn kop. Terug op de dijk besloot een drietal cursisten plus de leider mij na te volgen. Gewapend met een telescoop. Waarin duidelijk te zien was dat het geen bever maar een enorm grote dikke vis was...
Hoewel ik inmiddels goed doorheb dat het menselijke brein je enorm voor de gek kan houden, en ik dat zo goed als mogelijk probeer te voorkomen, speelde mijn hoofdmacaroni dus toch weer een gemeen spelletje met me. Ik was verbouwereerd. En vroeg me af of striptekenhersens gevoeliger zijn voor valse beeldinformatie dan de hersens van gewone stervelingen. (Ik geloof daar eerlijk gezegd niks van.)
De foto van een dikke, dooie vis in het water zal ik je besparen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten