Grote karekiet en verdronken zwarte stern

Verrekijkend naar de grote karekiet hoor ik de zwarte sterns hevig tekeer gaan. Vlak voor het boompje waar de hier zeer zeldzame vogel luid in zit te zingen, en waar de sterns hun vlotnesten hebben. Op een kluitje zie ik ze vlak boven 'iets' in het water fladderen. Een snoek of een andere predator, vermoed ik. Maar het blijkt een zwarte stern te zijn die paniekerig met zijn vleugels spartelt. En die ik vervolgens voor mijn ogen zie verdrinken. Net te uitgeput om het vlotje, op een tiental centimeter afstand naast hem, te kunnen bereiken. Zwarte sterns pikken, laag vliegend, visjes uit het water. Blijkbaar kunnen ze niet zwemmen. Deze niet in elk geval.

Na dit toch wel treurige moment richt ik mijn kijker terug naar de grote karekiet, die nog steeds onverstoorbaar blijft doorzingen. Als ik even later weer een blik op het lijkje van de stern werp, zie ik het héél langzaam wegdrijven met iets donkers op zijn rug. Nu al een aaseter? Het blijkt een kuiken te zijn! 

Af en toe blijft het kadaver-vaartuigje aan een nest hangen. Waarbij het arme jong ook nog eens verjaagd wordt door de bewoners, die fladderend en pikkend boven hem vliegen. Ze dulden geen concurrentie in hun buurt. Dood en minderjarig of niet. Iets verderop zie ik zijn nog wat kleinere broertje of zusje dobberen. De kuikens kunnen dus in ieder geval wél zwemmen. Ook naar hem/haar wordt minstens één keer gemeen gepikt. (Dit zijn natuurlijk mijn persoonlijke interpretaties van hun gedrag. Ik ben bepaald geen bioloog.)

Terugkomend van een plaspauze hoor ik van een andere vogelaar, die na de onfortuinlijke gebeurtenis was gearriveerd, dat de jongen toch nog door de andere vogels zijn opgenomen. In verschillende nesten. Een eind verderop drijft het lijkje van de verdronken ouder. Omringd door luid roepende sterntjes, die wellicht hopen op een wonderlijke wederopstanding. 

Felle beestjes overigens, die zwarte sterns. In de tijd dat ik er was zag ik ze ook nog twee wilde eenden en een fuut aanvallen. Die waren blijkbaar te dicht in de buurt van hun nesten gekomen. De fuut moest zelfs een paar keer onder water wegduiken.

Dit is het enige filmpje dat ik maakte dat nog enigszins om aan te zien is, omdat ik het weggedreven sternlijkje hier van vrij dichtbij kon benaderen zonder de nesten te verstoren. (Ik ga nog telescooploos door het leven.) En omdat ik hier een stuk minder tril (ja, echt) door de inmiddels weggetrokken opwinding. Op andere foto’s en filmpjes zie je alleen maar minuscule, bewegende zwarte stipjes. (Zie bovenste foto.)