Ik kon het geluid niet direct thuisbrengen. Toen ik op de Beuningse dijk stond te luisteren. Het bleek van de knobbelzwanen op de uiterwaardeplas te komen. Als ware ijsbrekers duwden ze met hun poten het laatste laagje ijs op het water kapot. Een heel ijsbreekspoor achterlatend.
Een groepje grauwe ganzen was er zeer content mee.
Een groepje grauwe ganzen was er zeer content mee.
Een grieperige vogelaar had op Facebook gevraagd of iemand zijn klapekstertelling op de Ewijkse Plaat wilde overnemen. Dat wilde ik wel. De laatste op die plek waargenomen vogel was een jaar geleden. Dus ik wist dat er zeer waarschijnlijk geen klap viel te tellen. Maar ik was het gebied nog nooit binnengelopen en dit vormde een goede aanleiding.
En zo kwam ik wat leuke andere vogels tegen. O.a. drie brilduikers, tiéntallen puttertjes, een roepende groene specht en een overvliegende witte kwikstaart met een vreemd roepje. Die, toen hij uit het tegenlicht vloog, geel bleek te zijn. Gele kwikstaarten zitten nog in het zuiden, dus ik had te maken met een grote gele kwikstaart. Dat is nog eens lekker determineren!
Hij staat er nu toch, laat ik er dan ook maar wat foto’s van nemen, dacht ik. Thuis op mijn computerscherm ontwaarde ik twee zwarte stipjes op de Tacitusbrug. Dat moeten wel slechtvalken zijn! Genoeg reden om de volgende dag nog eens naar dezelfde plek terug te fietsen voor een betere bezichtiging.
Een slechtvalk die op je kop poept. Dat moet wel het ultieme geluksmoment voor een vogelaar zijn. Helaas stond ik net op de verkeerde plek. pic.twitter.com/V8GcjoikKx— Mars Gremmen (@MarsGremmen) 18 februari 2018
Nog steeds geen klapekster op de Ewijkse Plaat maar inderdaad wel een paartje slechtvalk op de brugpylonen. Normaal gesproken fiets ik gedachtenloos en relaxed over een brug heen. Maar al bij het vanaf de oevers naar de brug kijken werd ik overvallen door een gevoel van hoogtevrees. Ter plekke zat ik dus zeer ongemakkelijk, op m’n hurken, tegen de brugleuning aangeplakt, foto’s te maken. Toen één slechtvalk met een wijde boog naar een andere pylon vloog, kon ik nog maar net de moed opbrengen om op te staan en met één hand mijn kijker voor m’n ogen te houden. Terwijl ik me al duizelende met m’n andere hand stevig aan de leuning vasthield. Daarna heb ik maar snel weer de waalbrug verlaten. Ja, ja, ik ben een ware held!
Een triootje brilduiker. Man in het midden. Ze namen de vleugels toen er een groot schip kwam langsvaren. Of misschien kwam ik tóch weer iets te dichtbij... Het zal wel een combinatie van die twee zijn.
We eindigen met 'Stilleven met eenzame fiets'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten