Dat het précies op het moment dat ik aan kwam fietsen begon te regenen beloofde al niet veel goeds. En inderdaad; de witstuitbarmsijs en zijn negenendertig grote kornuiten waren er anderhalf uur eerder vandoor gegaan. Opgejaagd door een overvliegende sperwer. Wat waren de aanwezige fotografen dan wél aan het fotograferen? Hoe ik ook tuurde, ik kon het niet ontdekken. Dichterbij komen durfde ik niet, omdat ik niet per ongeluk hun onbekende, vermoedelijk gevleugelde onderwerp de lucht in wilde jagen.
Na een tijdje ontdekte ik dan toch hun fotomodel. Een eenzame grote barmsijs, op een stenen rand, tegen een muurtje gedrukt, waardoor hij van afstand nauwelijks zichtbaar was.
Waarschijnlijk was hij — behalve eenzaam en ongelukkig — ook ziek en/of gewond. De lucht in gaan deed hij in ieder geval niet. Het lullige was dat ik door zijn toestand wel eindelijk goede en duidelijke foto’s van een grote barmsijs heb kunnen maken. Mocht hij inmiddels de geest hebben gegeven dan heeft hij in ieder geval Mars’ natuurblog gehaald...
Eigenlijk vond ik de keep en de sijs die ik onderweg tegenkwam opwindender. Die eerste ging er echter al vandoor voordat ik m’n camera schietklaar had. De tweede kreeg ik niet scherp. Ik had ‘m perfect in beeld maar was te haastig en onrustig door een groepje hondenbezitters die mijn richting uit kwam lopen. Waarbij ze op hoge en luide toon hun honden toespraken alsof het een stelletje debiele kinderen was. (Met excuses aan debiele kinderen voor de vergelijking.) Tien minuten eerder had hetzelfde groepje ook al onaangelijnd (de honden) mijn ganzen de lucht in gejaagd. Wat ik als vogelaar toch allemaal niet te verduren krijg...!
Voor de liefhebbers hieronder een hele rits foto's van de grote barmsijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten