Een paar dagen liet hij verstek gaan op zijn vaste plek. En tot tweemaal toe was-ie er net vandoor toen ik aan kwam fietsen. Even was ik bang dat ik geen al dan niet prematuur afscheid van hem kon nemen. Volgens vogelaarcollega L. zou hij rond deze tijd wel eens de thuisreis richting Frankrijk of Scandinavië kunnen aanvaarden. Gelukkig zat de zwartbuikwaterspreeuw afgelopen donderdag weer op één van zijn vaste rotssteentjes.
Tegen de avondschemering is een leuke tijd om hem te bekijken. Hij begint dan, na de laatste frisse duiken, uitgebreid zijn verenkleed te fatsoeneren. Dat doet hij te snel om er scherpe plaatjes van te kunnen schieten (nou ja, een professionele fotograaf met een goede camera lukt dat vast wel) maar de houdingen zijn te leuk om ze hier niet te laten zien.
Daarna vliegt hij naar de pijlers van het H-D-gemaal en foerageert daar nog wat rond. (Waarbij hij donderdag ook nog even een poepje deed en zich liet opjagen door een agressieve waterhoen.) Om vervolgens met een wijde boog richting onbekende slaapplaats te vliegen. Die wijde boog wilde ik op film proberen vast te leggen. Daarvoor wachtte ik een twintigtal meter verderop, met draaiende camera af tot hij zijn kaarsrechte, snorrende vlucht zou starten. Zijn stijgmomentje heb ik nog kunnen schieten. Maar het ronde, zwarte stipje was te klein en te snel om op mijn cameraschermpje te kunnen volgen. Hij vloog ook niet, zoals ik hoopte, vlak langs het H-D-gemaalgebouw, waar ik hem op stond te wachten, maar nam al roepende een veel ruimere bocht over het bruggetje, langs het water. Nou ja, misschien krijg ik nog een nieuwe kans. (Hij is nog niet eens officieel vertrokken maar ik mis hem nu al!)
Gisteren zag ik, nadat de waterspreeuw al vertrokken was, dat het water, nu het lager staat, inmiddels lekker hard stroomt. Extra reden om hem nog eens te bestuderen. (Als het tenminste niet zwart ziet van de fotografen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten