Zwartbuikwaterspreeuw (5]

Lege fotocamerareserve-accu, terwijl er dertig vermoedelijke barmsijzen rond mijn hoofd vlogen, en een lege fietsband... Ik heb echt even een uurtje moeten bijkomen bij de volop zingende zwartbuikwaterspreeuw.

— Mars Gremmen (@MarsGremmen) 28 januari 2018

Je fotocamerareserve-accu verliezen is stom. Je nieuwe fotocamerareserve-accu onopgeladen in je fototas doen is welhaast nog stommer. Je voorband knetterlek fietsen is gelukkig gewoon pech.

De dag begon zo mooi met het bezichtigen van een rietgebiedje langs de A325. Ik hoorde en zag een mannetje baardman. Pas de tweede (vastgelegde) waarneming op die plek. Wat verderop schoot een roepende watersnip de lucht in.

Bij Park Lingezegen hoorde ik ook baardmannetjes en zag ik een zwermpje vogels dat verdacht veel barmsijskenmerken vertoonde. Vanuit de verte schoot ik wat foto’s tot mijn accu leeg was. Vervolgens vloog het groepje om me heen, over me heen en ging het wat verderop op het prikkeldraad zitten. Te ver weg om ze met mijn kijker te kunnen determineren. Maar op een mooie afstand voor mijn telelens... Dát feest ging dus niet door. Thuisgekomen bleken het 'gewoon’ zestig kneutjes te zijn. Die had ik uitgesloten omdat die 's winters normaal gesproken in het zuiden schijnen te vertoeven.

Mijn plan om wat betere witstuitbarmsijsfoto’s te maken viel dus in het water. Teleurgesteld fietste ik langzaam — mede dankzij een forse tegenwind — richting huis om op de Lentste dijk de lekste fietsband die ik ooit heb gehad voor m’n kiezen te krijgen. Met de schaamtepet diep over de ogen getrokken richting huis lopen werd het dus.

Ik wilde mijn vogelzondag echter niet in mineur afsluiten. Dus ik stalde mijn fiets net voorbij de Waalbrug en wandelde naar mijn trouwe waterspreeuwkameraadje. Ik hoorde hem al voordat ik hem zag! Volop aan het zingen was-ie. Het ideale medicijn voor mijn geschonden humeur. Ik nam plaats op de eretribune langs het bruggetje, at een lekker chocoladebroodje en genoot van de vrolijke klanken uit het witte keeltje. 

Op een gegeven moment schrok hij op van twee passerende jongens, vloog mijn kant op en vervolgde zijn optreden op drie meter afstand naast mij! Toen moést ik mijn iPhone natuurlijk even uitsteken.