Veertien ooievaars in een weiland. Als ik er langs fiets vliegen er een paar op naar een weiland aan de andere kant van de weg. Daar tel ik achttien blauwe reigers. In de lucht zie ik de komende tien minuten drie torenvalkjes en een buizerd. De tientallen aanwezige kokmeeuwen heb ik maar niet proberen te tellen. Hoezo is de zomer een slechte tijd om te vogelen...?
Bij de E.W. ga ik fanatiek op zoek naar de koninginnenpage. En mijn hart maakt een verheugd sprongetje als ik haar een twintigtal meter verderop eindelijk zie vliegen. Hoog boven het gras, groter dan ik al hoopte dat ze zou zijn en driftig fladderend van bloem naar bloem. Prachtvlinder!
De tweede keer dat ik Hare majesteit zie, ben ik zo door haar aanwezigheid gebiologeerd dat ik een bijtend insect pas opmerk als hij mijn halve rechterpink heeft leeggezogen. Ik sla het kreng snel dood tegen mijn sweater en lik de bloedvegen van mijn vinger.
Bij de dérde keer dat ik haar zie (ik weet niet of het drie verschillende vlinders waren, of dat het steeds dezelfde was), laat ik mijn fiets in het gras vallen, schiet de dijk over en ren ik als een malloot achter haar aan. Passerende wandelaars, een nadrukkelijk neuriënde nieuwsgierige fietser en een auto die stopt hoor ik wel, maar gun ik geen blik waardig. Éven opzij kijken betekent: vlinder kwijt! En dat moeten we niet hebben natuurlijk.
Morgen hoop ik de wielewaal nog eens te mogen horen zingen. Wordt vervolgd! (Je bent een stripmaker of je bent het niet.)
Wolkenfoto. Die fladderen tenminste niet steeds van je iPhone-camera weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten