Nadat verschillende valken, gieren en arends hun kunstje hebben vertoond, is nu de Amerikaanse zeearend aan de beurt. Die heeft er echter geen zin in en vliegt direct rechtstreeks naar de top van een grote hoge boom aan de straatkant. Een zwerm kraaien probeert hem daar te verjagen maar de arend geeft geen kik. Na een paar lawaaierige minuten gaan ze er maar weer vandoor. Een kwartier later komen er twee eksters vlakbij hem zitten. Óf ze hebben hem niet in de gaten, óf ze zijn niet erg onder de indruk. Een zwart silhouet vliegt met een onmiskenbare vleugelslag voorbij. Ik zie nog net iets zwartwits. Grote bonte specht, dus. Leuk! Als ik na een klein uurtje naar huis loop zit de arend nog steeds in de boom, ondanks de fluitende en met een dooie duif zwaaiende vogeldompteur.
Hoe indrukwekkend de vogels ook overkomen, zo vastgebonden aan een in het zand gestoken stuk ijzer, al dan niet met een leren kapje over hun kop, wekken ze vooral medelijden op. Kleine kinderen die door hun roepende moeder uit de buurt van de beesten worden getrokken, mannen met smartphones die met uitgestoken arm om ze heen drentelen, een langharige sigarenroker die na een tevergeefse aanval van de laplanduil provocerend, vlak buiten zijn bereik, blijft doorpaffen… Geef mij maar een 'ordinair’ biddend torenvalkje op een kilometer afstand. Dieren zijn alleen maar mooi om te zien als ze vrij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten