App-melding van een mannetje eider op elf minuten fietsafstand. Twitchtijd! Ter plekke zijn J. — die een honderdtal meter achter mij aan komt lopen — en ik gek genoeg de enige aanwezige vogelaars. De eider bevindt zich niet meer op de doorgegeven plek. Mijn gevoel zegt dat hij rechtsaf is gezwommen. Dus ik volg J. die naar links loopt. Al snel hebben we hem prachtig in beeld.
Languit liggend in het zand schiet ik verschillende foto's. Onderbroken door een hond die vlak voor me opduikt, een stok voor me neerlegt en me hoopvol aankijkt. Hij kan de pot op, want ik ben druk bezig een lifer te fotograferen! Zijn baasje wil nog even weten wat er zo bijzonder is aan de fuut die we aan het bekijken zijn.
J. vertrekt. Ik blijf rondhangen en maak nog wat foto's van de eider die intussen wat verderop is gezwommen.
Een vreemd geluid haalt me uit m’n concentratie. Op een meter afstand staat een paartje wilde eend begerig naar m'n rugzak te kijken. Daar zitten wat in de haast meegenomen zoete ontbijtbroodjes in. Maar daar kunnen die eenden naar fluiten. Laat ze zelf maar naar de Albert Heijn gaan.
Het was een leuke scène voor een foto geweest. 'Op het strand liggende vogelfotograferende jongeman ziet niet dat er twee eenden vlak voor z'n neus staan te kwijlen.' Maar ik ben nog steeds de enige aanwezige fotograaf/vogelaar. Misschien levert het een leuke selfie op.
Of een geinig bibberfilmpje.
Als een langsvarende boot de eend naar de overkant doet opvliegen, verlaat ik het Waalstrand en schiet ik nog wat foto's van een volop zingende bosrietzanger. Vogelaresse G. is net op tijd om de eider te dippen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten