Om mijn brakke lichaam een béétje te sparen, doe ik pas zo'n honderd meter voordat ik met mijn fiets bij het uitkijkpunt van de Kraaijenbergse Plassen arriveer mijn verrekijker en fototoestel om. Nog geen minuut later zie ik een vogel op een jong boompje zitten. Turend door mijn verrekijker vind ik hem behoorlijk op een roodkeelpieper lijken. Die zag ik toevallig eerder deze week op waarneming.nl voorbijkomen. Snel schiet ik een zestal foto's. Waarna het beestje opvliegt en verdwijnt.
De tegenlichtsilhouetten verderop blijken powervogelaar P. en de mij onbekende vogelgraaf H. te zijn. (P. had ik allang eerder aan zijn auto moeten herkennen maar ik ben zo autoblind als de pest.) Ik vraag of ze wat leuks gezien hebben (één kleine strandloper en vijfentwintig Noordse kwikstaarten) en meld dan tussen neus en lippen door dat ik zojuist waarschijnlijk een roodkeelpieper heb gezien. P.'s wenkbrauwen schieten zo'n veertien centimeter boven zijn hoofd uit. Als ik hem een foto op het schermpje van mijn camera laat zien worden onmiddellijk de collegavogelaars per app op de hoogte gesteld van wat een spectaculaire ontdekking blijkt te zijn. 'Roodkeelpieper ter plekke beeldvullend gefotografeerd door Mars!'.
Iedereen in rep en roer om een pieper, terwijl ik stiekem een beetje teleurgesteld was omdat de zwarte ruiter, waar ik een uur voor gefietst had, wéér niet aanwezig was.
Zonder van het roodkeelpiepernieuws op de hoogte te zijn arriveren waarneming.nl-admins J. en P. Ze vallen met hun neus in de boter want bijna direct na hun aankomst vliegt de pieper vlak over ons heen. Eén van de piepers moet ik zeggen. Want deze heeft duidelijk een veel rodere keel dan degene die ik had gefotgrafeerd.
J. en P. bieden mij spontaan aan om mee te rijden naar De Hamert. Daar was ik een week eerder nog geweest. Maar het is daar een heel mooi gebied en de twee zijn prachtmateriaal voor mijn studie van 'de vogelaar'. In dit geval drie (ik tel mezelf mee) rustige jongens die zonder ongemakkelijke gevoelens vijf minuten stilte durven te laten vallen. Wel lag het vogeltempo weer hoog. Want na een ontspannen wandeling door De Hamert werden er per auto weer razendsnel allerlei plassen en natuurgebiedjes aangedaan. Ik bleek in de voorbereiding voor de 'Big Day' van volgende week verzeild geraakt te zijn. Dat is gelijk de reden dat ik over sommige waarnemingen en gebieden mijn mond niet mag opendoen. De concurrentie kan meelezen! Maar geen nood; mijn blogs over de grote grijze snip, de schreeuwarend en de buffelkopeend in gebied X en Y houden jullie gewoon tegoed.
Om een plaatje te schetsen van de relaxedheid van J. en P.:
J.: wat vliegt daar? P. zet de verrekijker voor zijn ogen. Antwoordt: 'een wielewaal'. En laat de kijker gelijk weer zakken. Terwijl deze keer bij míj de wenkbrauwen veertien centimeter boven mijn hoofd schieten! Voor mij blijft dat beestje voorlopig een magische vogel. En van zijn zang kan ik geen genoeg krijgen.
Wat was ook alweer de derde 'lifer' van de dag? O ja, de fluiter. Die liet zich wel horen maar helaas niet zien. Laat staan fotograferen.
Behalve de vogel ontdekken wist ik van alle vogelgrafen de roodkeelpieper ook nog het mooiste vast te leggen. Vind ik dan, hè. En ik ben bevooroordeeld. Helaas zijn de foto’s niet hélemaal scherp.
Geen eerder op deze plek gesignaleerde temmincks strandlopers maar een viertal oeverlopers. Ook leuk.
Kleine strandloper. (Ja, die steltlopertjes lijken allemaal op elkaar...)
De tweede lifer van de dag. Noordse kwikstaart. Al geloof ik eigenlijk niet dat je een ondersoort een lifer mag noemen. Zo'n vijfentwintig stuks vlogen er een fris groene boom in. Prachtig gezicht!
Een professionele vogelaar ziet gewoon aan de andere kant van de weg een paapje op een tak zitten, terwijl hij een auto bestuurt. Geen enkel probleem. (Oké, we reden wel langzaam, met open ramen, om de vogelgeluiden te kunnen oppikken.) Vanuit mijn positie op de achterbank kon ik nog net het koppie van hem of haar vastleggen.
Ik kon nergens op steunen dus helaas is de foto niet helemaal scherp. Maar hij is goed genoeg om te laten zien wat een mooi duifje de zomertortel is. Hiervoor heb ik deze soort alleen maar een keer als grijs stipje zien wegfladderen.
Professionele vogelaars die elkaar vragend aankijken...
Het geluid uit de boom blijkt van een boomkruiper te komen. Enigszins opgewonden worden er zo goed en kwaad als het gaat foto's genomen. De zang wordt vastgelegd met de smartphone. En wie weet komen we er ooit nog achter of het misschien wel de zeldzame kortsnavelboomkruiper was. (Héél moeilijk te onderscheiden van de gewone boomkruiper.) Edit: helaas. Waarschijnlijk een gewone boomkruiper.
J. wist nog een patrijs te wonen. Dat is heel leuk, want die vogels zie je nog maar zelden. Net als met een hoop andere vogels gaat het heel slecht met ze. (Maar laten we het hier een beetje vrolijk houden.) We stoppen langs een drukke weg en zien gelijk op een paar meter afstand een paartje lopen. Leuk, die oranje kopjes! Het mannetje heeft een donkere vlek op z'n buik.
Om vijf uur 's ochtends opgestaan. Om zeven uur 's avonds weer bij mijn fiets afgezet. En toen mocht ik nog een uur naar huis fietsen. Een vogelaarsleven gaat niet over rozen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten