Wielewaal!

Vandaag kan ik met een gerust hart sterven. Ik zag Hem! Wat zég ik; ik zag Hem én Haar! TWEE wielewalen! (Ik was ontroerd.)

— Mars Gremmen (@MarsGremmen) 7 mei 2016

Of het had uitgemaakt als ik mijn jas halverwege de fietstocht naar Tongelaar had uitgetrokken weet ik niet. Waarschijnlijk was mijn shirt dan net zo nat van het zweet geweest. In combinatie met mijn opgerolde mouwen, waaruit lange, dunne spierwitte armen met zongekleurde bruine 'handschoenen' staken moet ik er bespottelijk hebben uitgezien. Maar dat geeft niks, want ik geef de mensen graag iets om te lachen. 

Tweeëntwintig mannen, vrouwen, en ik waren komen opdagen. Eigenlijk een veel te grote groep voor een vogelexcursie. Maar het levert je altijd een goede routeverkenning en wat fijne tips op. (Als je dicht genoeg bij de gids kan komen om hem te kunnen verstaan.) Een paar leuke waarnemingen gedaan, waaronder mijn eerste tuinfluiter. (Die je overigens zelden in een tuin aantreft.) Mooiste beeld waren de 5 (vijf!) paapjes op een rij op het prikkeldraad. Bijzonder was de vondst van het skelet van een ree, waarvan de kop gretig in een rugzak verdween, voordat ik er ook maar een foto van kon nemen. Laat staan een tekening van maken. Maar voor dat laatste was sowieso geen tijd.

Na de vier uur durende excursie besloot ik terug te wandelen naar de plek waar je de wielewaal zou kunnen horen. Ook deze keer hield hij helaas zijn snavel. Wel kreeg ik gelukkig nog een geelgors in beeld. Zo'n leuk vogeltje! Met een heel vriendelijk, open gezicht. Een wielewaalwaarneming mocht dan te hoog gegrepen zijn; Tongelaar verlaten zonder de aanblik van een geelgors is een óndenkbaar scenario!

Een vader die samen met zijn zoontje op één minimotor zat, had juist het bankje waarop ik had gedacht te kunnen uitrusten uitgekozen om er lawaaierige rondjes omheen te racen. Waarop ik ter plekke besloot om een andere richting in te slaan. Om vervolgens zo goed als de hele excursiewandeling opnieuw te hebben moeten maken. Leve mijn oriëntatievermogen...!

Eenmaal terug op de fiets — ik kreeg nog een zonbeschenen paapje op een paaltje prachtig dichtbij in beeld — besloot ik naar de nabijgelegen visvijver te rijden. Ook daar zou de wielewaal zich naar zeggen laten horen. Al bleken mijn eerdere twee, drie bezoekjes aan die plek nogal wielewaalvruchteloos te zijn. En zitten er altijd oude, half ontblote vissers met glimmende, donkerbruin gebrande ruggen, die je ontzettend verstoord en chagrijnig aankijken als je daar met je verrekijker komt opdagen. Gelukkig was de rechterkant van de vijver visservrij en kon ik op een bankje rustig naar de vogels luisteren en van de mooie omgeving genieten. 

Daarna wilde ik toch nog een stukje om de vijver wandelen, maar maakte ik alweer snel rechtsomkeer toen ik weer zo'n halfblote huidkankeruitstralende chagrijn op mijn pad vond. Precies op dát moment hoorde ik Zijn geluid. Ik pakte snel m'n iPhone om de ietwat weemoedige zang op te nemen, en liet het ding bijna uit mijn handen vallen toen ik hem razendsnel verwisselde voor mijn verrekijker. Het schuwe prachtbeest was zomaar in beeld over de boomtoppen heengevlogen! Ik voélde mijn mondhoeken letterlijk omhoog krullen en was reuzeblij dat ik er zo reuzeblij mee was. Want ik word ook een dagje ouder. De vogel verdween uit zicht, maar liet zich steeds beter horen. Ik maakte nog wat geluidsopnames en zag hem tot mijn vreugde even later leuk in beeld tussen de boomtakken heen fladderen. Ik zag zé leuk in beeld, moet ik zeggen. Want er bleek nóg een wielewaal aanwezig te zijn! Ze zaten achter elkaar aan en landden af en toe samen op een tak. Een wielewaalpaartje! Deze dag kon onmogelijk nog stuk! 

Dat ik tijdens het kijken naar het echtpaar in mijn rechterooghoek ook nog een ijsvogel voorbij zag schieten durf ik bijna niet op te schrijven. Zoveel geluk is gewoon onmenselijk! Bij het verlaten van de visvijver meende ik één van de wielewalen nog even te zien overvliegen. Maar hij had de vlucht van een specht. Het was een groene specht! Tijdens het openmaken van mijn fietsslot zag ik ook nog de grote bonte specht een boomstam op hipsen. Wat een vogelparadijsje! Nare vissers eruitgooien en het keetje aldaar zo snel mogelijk ombouwen tot vogelkijkkeet, zou ik zeggen!

Na dit onvergetelijke vijverbezoek ben ik nog even naar de Kraaijenbergse plassen gefietst. Via een omweg natuurlijk, want door mijn opwinding was ik weer eens een stuk omgereden. Gelukkig kwam ik daar geen snor, rietzanger of blauwborst tegen. Dat was voor één dag gewoon té veel van het goede geweest!

(Geheime link voor mezelf.)