In Nederland worden je vogelwaarnemingen altijd verstoord door wandelaars met een hond, hardlopers, mountainbikers of collegavogelaars. Daar heb ik overigens gewoon mee leren leven hoor. Ik ben zó makkelijk.
Dat schreef ik in mijn vorige bericht. Maar als je gehurkt in een straatje, lichtelijk opgewonden een groepje grote barmsijzen (en wat putters) probeert te fotograferen, en voor je en achter je stopt een auto waar een enorme telelens uit gestoken wordt, dan groeit er toch een lichte ergernis. En als de ene fotograaf nauwelijks reageert als je hem toch nog vriendelijk groet, terwijl-ie iets uit zijn achterbak haalt, en de andere met grote passen langs je heen stapt als je de de andere kant uit gevlogen barmsijzen voorzichtig probeert te benaderen dan... dan...
Dan spring je op je fiets en ga je verderop op zoek naar de plek waar vaak minstens zo leuke goudvinken worden gezien. En dan vind je op die plek tot je verrassing nog een groep rondfladderende grote barmsijzen. Door de flinke afstand, het prikkeldraad en de in de weg staande bomen en struiken zo goed als onfotografeerbaar, maar toch.
De dag begon met ook al bijkans onfotografeerbare staartmezen bij de Kraaijenbergse Plassen. Die verkoos ik boven het hoog water omdat ik vermoedde dat half Nederland daar op de dijken al naar stond te kijken. Ondanks mijn slimme plan om ze steeds even op te wachten terwijl ze langs de plas foerageerden, bleken er tussen de tientallen foto's slechts twee van aardige kwaliteit te zitten.
De beestjes zitten namelijk geen moment stil. Je hebt ze goed in beeld, zoomt in, stelt scherp, drukt af, en preciés 0,03 secondes daarvoor vliegen ze weer verder.
De drie vrouwtjes goudvink die ik vond werkten een stuk beter mee. Dat zijn heel rustige vogeltjes. Maar ja, door de beginnende schemering en de vele takjes had mijn camera grote moeite met focussen. En zijn de foto's weer net niet lekker scherp geworden. Wel leuk om die dikkerdjes met hun met bladknoppen volgepropte snavels relaxed te zien foerageren. Bij het opvliegen kun je ze overigens goed herkennen aan hun zwarte staart en witte stuit.
Klinkt allemaal als een zware fotografeerdag. Maar ik had continu zon, kon mooi naar twee roepende onzichtbare baardmannetjes luisteren en genoot volop van het buiten in de natuur zijn. Want dat laatste gaat het me natuurlijk om.
Vreemde eend in de bijt. Scholekster. Die hoort in de winter helemaal niet in het binnenland voor te komen. Vast een eigenwijs beestje. Links verbouwereerd toekijkende kokmeeuwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten