De geheime vogel

Twee januari, 2017. 

Ruim een uur had ik er voor door de kou gefietst, maar de vermaledijde roerdomp in Noord-Brabant liet zich niet aan mij zien. Wel kwam ik powervogelaar P. tegen die mij aanbood om me aan de app-groep van de vogelwerkgroep toe te voegen. Hij wilde via die groep nog wel eens oproepjes doen voor een excursie hier of daar, en zag mij als een geschikte kandidaat. Zelf had ik nog niet brutaal willen vragen om erbij te mogen, dus ik stemde gretig toe.

Perfecte timing! Dezelfde avond nog werd er melding gedaan van een Nijmegenaar die op Twitter had geschreven dat er een (geheime vogel) in zijn tuin zat! Verbazing en opwinding alom in de app-groep. Zelf ging ik ook onmiddellijk aan de google in een poging het adres van de desbetreffende man te achterhalen. Tevergeefs. Niet te vinden. Via Twitter en Facebook had een aantal leden van de vogelwerkgroep hem berichten gestuurd waarop hij negatief reageerde. Geen zin in een tuin vol vogelaars. Jammer, maar begrijpelijk.

De volgende ochtend bleek hij na overleg met zijn vrouw van mening te zijn veranderd. Hij was die dag vrij, en bereid om zijn tuin eenmalig open te stellen voor geïnteresseerde vogelaars. Razendsnel daarop volgde er een app-berichtje van een vogelaar die meldde dat de (geheime vogel) prachtig te zien was! Ik maakte mijn ontbijt niet af, sprong op de fiets, arriveerde binnen tien minuten (!) bij de tuin en zag aldaar een twintigtal vogelaars met blijde blik omhoog staren. 

Niks te zien, meende ik. Pas toen E. uitlegde dat ik naar de eerste tak op de dichtbijzijnste boom moest kijken zag ik hem. Zo'n groot beest, zo dichtbij, en hem dan zonder uitleg niet zien zitten! Wat een geweldige schutkleuren! Bij de eerstvolgende nieuw gearriveerde vogelaar mocht ík hem de vogel op een glimlachende 'je ziet hem niet, hè?'-manier aanwijzen. Onder andere aan G., die na vier keer afscheid nemen, omdat ze druk was met haar werk, pas bij de vijfde keer daad bij woord voegde. 

Met zo'n prachtvogel, zonbeschenen en op een vijftiental meter afstand, was het ook niet makkelijk om te vertrekken. Bovendien was de enorme tuin (lees: bosrand) een waar vogelparadijs. Roepende boomklevers, grote bonte spechten, talloze mezen; ze vlogen ons bijkans om de oren. Wat verderop miauwden twee buizerds die daar vorig jaar nog gebroed hadden. De ochtendlijke vogelaarsbijeenkomst werd de beste nieuwjaarsreceptie die ik ooit had meegemaakt! 

Natuurlijk werd er druk gefotografeerd door de vogelgrafen. En bij elke beweging van de slaperige (geheime vogel) — een opgeheven poot, een half geopend oog, het opschudden van zijn verenkleed — slaakten ze een bewonderend kreetje, gevolgd door een salvo miterailieurfotografeergeluiden. Dat ik beweerde dat hij ons bij het optillen van zijn linkerpoot 'de vinger' gaf, werd niet door iedereen honderd procent gewaardeerd, maar kon de stemming niet drukken. 

Wat een enorme klauwen trouwens. Begrijpelijk dat hij daar vleermuizen, kikkers, ratten, muizen, egels (wel even pellen), eekhoorns, konijnen, hazen en jonge reetjes mee kan grijpen. Als de voedselvoorraad in zijn gebied klein is staan er zelfs haviken, uilen, katten en jonge vossen op zijn menu. Als het even kan niet, want het dier riskeert natuurlijk liever geen zware verwondingen. Aan bij de dierenarts in de wachtkamer zitten hebben (geheime vogels) een broertje dood. En aan sterven aan fysiek letsel hebben ze wel twee broertjes dood.

Doordat de (geheime vogel) zo goed zichtbaar was, en hij zich in een parkachtige omgeving bevond, kreeg ik toch een beetje een dierentuinbezoekersgevoel. Waardoor het geluksscheutje van een nieuwe, bijzondere vogel zien er helaas een beetje bij in schoot. Het was 'alleen maar' heel leuk. Met naderhand wat schuldgevoelens omdat we de vogel in ons enthousiasme de tuin uit en een boom verderop in hadden gejaagd.

Dat geluksscheutje kreeg ik anderhalf uur later wél toen ik in de Ooijpolder met m'n verrekijker voor de zóveelste keer alle ganzen langsging. Eindelijk had ik hem te pakken! Al zeker twee jaar was ik naar hem op zoek! Een aantal maanden geleden zat ik er heel dichtbij, maar greep ik er net naast: de roodhalsgans!

Wat een dag! Wat een waarnemingen! De (geheime vogel) in het zonnetje (lifer 1!), de roodhalsgans in het zonnetje (lifer 2!)... zou ik er als kers op de taart ook nog een klapekster aan kunnen toevoegen? Dat was teveel gevraagd. En ook het HD-gemaal-ijsvogeltje liet zich niet zien. Wat zich echter wel liet zien, en wat stiekem misschien wel het állermooiste moment van de dag was, waren drie puttertjes bovenop een boompje langs een struinpad. In het zonnetje.

Naschrift: inmiddels heeft de oehoe al twee keer de krant gehaald en is hij al lang en breed verdwenen. Maar een jaar geleden werd iedereen op het hart gedrukt vooral geen reuring te geven aan deze enorme vogel. Om verstoring te voorkomen... In die tijd fotografeerde ik vogels nog met m'n iPhone door mijn verrekijker. Vandaar de slechte kwaliteit.