De zwartbuikwaterspreeuw laat al een paar dagen verstek gaan. Ik zag het bij aankomst bij het H-D-gemaal al direct aan het chagrijnige hoofd van een forse, bebaarde teletoeterfotograaf. Die zijn megastatief half in het water had gespietst en er vermoedelijk al een paar uur zat. Wachten op een vogeltje waar inmiddels al honderden dezelfde foto’s van zijn gemaakt — de een wat beter dan de ander — is niks voor mij. Ik ga voor de geluks- en toevalstreffers. Zoals in dit geval drie zonbelichte puttertjes in een boompje aan de weg. Die zich prachtig lieten bekijken. Het (vrij) koude weer maakt de vogels wat minder opvliegerig heb ik gemerkt. Dus ik kon ze belachelijk dichtbij benaderen. Zelfs voor vlakbij passerende wandelaars en fietsers gingen ze niet de lucht. Ik heb het meen ik al eerder gezegd. Van een afstandje en in de lucht zijn putters prachtig gekleurde vrolijke verschijningen. Maar van dichtbij doen hun zwartrode gezichtjes echt een beetje duivels aan.
Hoogwater. Sfeer- en herinneringsfotootje voor op waarneming.nl. Met als plaatsingsexcuus een voorbijvliegende zwarte kraai.
Een overwinterend mannetje roodborsttapuit bleef tot het allerlaatste moment in zijn inmiddels piepklein geworden territorium. Honderden, zoniet duizenden passerende wandelaars, fietsers en automobilisten konden hem niet van zijn plekje verdrijven. Zelfs geen opdringerige natuurvogelgraaf.
Met het hoogwater wordt een hoop 'troep' opgetild. Deze aalscholver trekt zich daar vast niet veel van aan. Wel vraag ik me af of het hem meer moeite kost om vis te vangen. Die hebben nu immers veel meer ruimte om zich te verspreiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten